| De Echo van de Toekomst |
|
Hoewel ik in onzekerheid verkeer over mijn didactische vermogens, vroeg mijn dochter mij vol vertrouwen hoeveel hersens ik had. Dat kwam omdat ik haar, op haar eigen verzoek, onderwees in het delen. Dat lukte niet best en toen haar aandacht verslapte, stelde ik haar voor mijn hoofd eens aan te raken, omdat ik het daar allemaal had bedacht of nog ging bedenken. Zij vroeg hoeveel ik wel niet had. Een kilo schatte ik. Ja nee, zei mijn dochter, maar hoeveel. Ik vormde een kuiltje met mijn handen. Zeg nou hoeveel, hield zij ongeduldig aan. Een mooie vraag, die onbeantwoord bleef. Hoewel voor mijn dochter aan de horizon nog hoop gloort, omdat zij kennelijk al beseft dat een intelligentietest niet bestaat uit het wegen van de hersenmassa, meende ik al een holle echo in mijn hersenpan te horen. Die gedachte werd verdrongen door een ander visioen. Ik heb onlangs een nieuwe computer aangeschaft. Dat is leuk, want een nieuwe kan altijd veel sneller dan de vorige. Echter, niet alleen de apparatuur evolueert, dat doet de programmatuur ook. Wat die dikwijls niet kan is met oude bestanden omgaan. Ik ben nogal hardnekkig in het jarenlang gebruiken van dezelfde software, maar nu is klaarblijkelijk het moment gekomen dat sommige van die programma's het doodeenvoudig niet meer doen. Dat betekent dat al die duizenden pagina's tekst en correspondentie moeizaam in een ander systeem moeten worden ondergebracht. Dat lukt nu nog wel, maar over hoeveel jaar is de kloof en de omhaal te groot? Deze onheilspellende vraag leg ik u voor: hoeveel gedachten, ideeën, teksten, theoriën zullen verloren gaan omdat we er weldra geen toegang meer toe hebben? Tien jaar geleden was de diskette van vijfeneenkwart inch gemeengoed. Wie heeft er nu nog een computer waarop hij die schijfjes kan lezen? Zelfs al is er altijd wel ergens een fanaat of dure specialist, dan is het nog de vraag hoevelen van u, mocht u ergens een doos met die dingen vinden of erven, daadwerkelijk pogingen gaan ondernemen om te ontcijferen of er nog iets van waarde op staat. Waren het paperassen, dan ging u erin snuffelen en dan zou u binnen tien minuten in grote lijnen weten waar u mee van doen had. Die tijd is voorbij, tenzij u mijn goede raad opvolgt. U loopt nú naar uw computer en print alles wat op de harde schijf staat. Op papier. Dat doet u voortaan jaarlijks. Op de Nationale Print Dag, op 21 juni. De langste dag. Het is makkelijker om een feestdag in te stellen dan de industrie, die dit onheil genereert, naar mijn en uw pijpen te laten dansen. De NPD schept de kans dat uw nageslacht nog kennis kan nemen van uw gedachtengoed, van uw dagboeken, van uw liefdesbrieven. Het alternatief is leegte, holle klanken, verstervende echo. Ik zeg het nog een keer. Printen, alles printen. Mooie lintjes eromheen, mooie lintjes vooral, want dan denken ze later wat makkelijker dat het wel iets bijzonders moet zijn. En of ze dat ontdekken, of niet, ook dat is een luxe zorg voor later, want leegte ontbeert elk dilemma. |