|
Ruimte als Geschenk
Alex de Vrede The Gift of Space |
|
Dames en Heren, Dank voor uw komst naar deze opening. Ik denk dat de meesten van u wel eens verbaasd, zo niet verbijsterd voor de schilderijen van Alex de Vrede hebben gestaan. Ik heb de jaren niet geteld, maar binnen de context van de galerie naderen we het magische aantal van 25. Ik denk dat vooral door het kijken naar zijn werk die 25 jaar er toe doen. Hebt u zich namelijk wel eens afgevraagd wat die zinsbegoochelende schilderijen met u kunnen doen. Ik spring even naar een krantenartikel, waarin werd gemeld dat in Azië een epidemie van bijziendheid woedt. Altijd gedacht dat lezen in bed niet slecht was voor de ogen, maar dat moet worden genuanceerd, want men vermoedt nu dat kinderen, die heel veel lezen, mede door het voortdurende scherpstellen een langere oogbol krijgen. De ware oorzaak is niet duidelijk, al denkt men dat buiten spelen een van de remedies is, omdat het heldere daglicht zorgt voor veel dopamine in de oogbol. Terug naar Alex. Ik hou van wetenschap, ik hou van toverkunsten, ik hou van de nuchterheid zelve. Met een zekere mate van sensatie vraag ik u of u beseft dat u zich mogelijk blootstelt aan een ontregeling van uw scherpstelmechanisme, als u maar lang genoeg tuurt naar zijn onmogelijkheden. En dat die dopamine zich net zo makkelijk ook ergens anders in uw hoofd roert. Ik vrees dat ikzelf al een aardig eind op weg ben. Luister en huiver. Gisteravond, het inrichten was bijna voltooid, miste ik een schilderij. Ik zoch in alle hoeken en gaten, met stijgende paniek, de tijd drong, en toen, opeens zag ik het, pontificaal midden op deze grote wand, pal voor mijn neus. Er was een tijd dat ik altijd een ander de schuld gaf als er zoiets gebeurde. Met veel moeite heb ik dat in de loop der jaren afgeleerd, maar nu geloof ik toch dat ik weet hoe het komt. Door de muur kijken, zweven, reizen door de tijd, noem het en weet dat u en ik het niet kunnen, en Alex de Vrede wel. Maar toch, het is nog ingewikkelder. Hoeveel puur wereldse zaken leven in onze verbeelding zonder dat we ooit echt de stoffelijke variant aan den lijve konden ervaren? En omgekeerd, wat is er allemaal, pal voor onze neus, dat zich aan onze waarneming onttrekt? Laten we ons vasthouden aan de eenvoudige dingen. Uw aanwezigheid, Dames en Heren, staat bijvoorbeeld vast. Ook dat dit een openingswoord is, en dat er glaasjes zijn die we kunnen heffen om te proosten op de illusies van Alex. Ik waag me vooralsnog niet verder dan in aanvulling hierop de tentoonstelling voor geopend te verklaren. |
BACK