| Hendrick Brandtsoen - Korte Karakteristiek Hendrick Brandtsoen staat op het standpunt dat het voor de waardering van zijn schilderijen niet belangrijk is te weten wanneer hij precies geboren is, noch waar hij zijn opleiding als schilder genoten heeft. Hetgeen hij doet gebeurt nu, hetgeen hem inspireert gebeurde enkele eeuwen geleden, en dat zijn voor hem de feiten die van belang zijn. Maar omdat niet iedereen in deze zijn opvatting deelt toch een tipje van de sluier opgelicht: Brandtsoen is ruim vijftig jaar geleden in Vlaanderen geboren. Hoewel hij als menig schilder zich in de jaren vijftig braaf onderwierp aan verantwoord kunstonderwijs, concentreerde hij zich daarna met waar fanatisme op oude schildertechnieken. Er was een tijd dat hij zich als ideaal stelde de zeventiende- eeuwse meesters van het stilleven te evenaren, maar in de loop der jaren kreeg een eigentijdse soberheid de overhand. Volgens Hendrick Brandtsoen dient een schilderij een mentale oase te zijn. Niet dat hij tegen het uiten van emoties is, maar het baat zowel de schilder als de toeschouwer als door een meditatieve concentratie de conditie wordt geschapen voor een natuurlijk evenwicht, van waaruit de toch al zo gecompliceerde wereld makkelijker te hanteren is. Hij neemt hiermee bewust afstand van het moraliserend harnas van vele nieuwe kunststromingen, die de toeschouwer -door middel van een allerindividueelste en vooral primaire expressie als ideaal geachte vorm- opzadelen met door kunstenaars geformuleerde frustraties en kwellende probleemstellingen, die juist door hun gebrek aan articulatie hun maatschappelijke rechtvaardiging -het geweten van de mensheid immers- ruimschoots voorbijschieten. In veel van zijn schilderijen ziet men smetteloze doekjes, waarop de sporen van het mensdom uitgewist zijn. Doorgaans heeft zo'n doekje de symbolische betekenis van onaanzienlijkheid, van onderdanigheid, maar bij Brandtsoen duidt dat op een streven naar uiterste esthetiek, met als dominante nevenfunctie het doorbreken en verrijken tegelijk van rigide compositorische principes. Waarmee, in termen van synthese, de bescheidenheid het wint van de pronkzucht. Met zijn techniek van schilderen is hij zijn illustere voorgangers overigens trouw gebleven, waarbij het competitieve element langzaam naar de achtergrond verdween, en uiteindelijk de slotsom gerechtvaardigd is dat in het werk van Brandtsoen sommige verworvenheden van het verleden weerkeren in de vorm van een puur hedendaagse beeldtaal. |