|
Tussen leegte en licht staan bomen en huizen, als in een woordeloze dialoog met het landschap, met de wolken, met de nevel, met de mist. Mist als metafoor van de menselijke wil tot weten, hang naar duidelijkheid. Het licht, gelukkig, mag wel dwalen, en dat wat en passant passeert, met klaarheid, of liever nog, met schoonheid beroeren. Al is doorgaans, gelijk honger naar wijsheid, ook het stillen voor eeuwig en altijd tijdelijk, waaraan Abeling al schilderend onophoudelijk bijdraagt. Between bareness and light there are trees and dwellings, As if engaged in a voiceless dialogue with the landscape, With the clouds, with the trees, with the haze. Haze as a symbol for the human quest for knowledge, The longing for clarity. The light, happily, is allowed to roam, Occasionally stirring that which goes by With clarity or, better still, with magnificence. Even though it usually is like a craving for wisdom, Quenching this thirst too is eternal and eternally transitory, To which Abeling, painting away, unremittingly contributes. |