 |
Mist u de linker menupaal? Klik dan hier! (Left menu bar missing? Click here!) |
BACK to BEN SNIJDERS
| Galerie Lieve Hemel | PAN 2020 virtueel | collectie nu in de galerie |
| Een eeuwige leercurve
Het grote voordeel van een digitale tentoonstelling is dat je een losse gedachte, die tijdens de beurs wellicht een paar keer terloops en vluchtig ter sprake komt, nu zorgvuldig kunt uitspinnen en op internet zetten, wat maakt dat van de duizenden die zich al klikkend door het aanbod heenwerken er toch zeker honderd de moeite zullen nemen om een dergelijke ontboezeming te lezen en op zich te laten inwerken. Terwijl in dit opzicht mijn bereik op de echte beurs onherroepelijk beperkt blijft tot een handvol geïnteresseerden. Een van de dingen die ik in de loop van mijn leven heb geleerd is dat een simpel mooi-bevinden van een schilderij zich na verloop van tijd kan toespitsen op een enkel detail, overigens in eendrachtige samenspanning met het geheel. Ook heb ik geleerd - èn dikwijls verkondigd - dat het niet uitmaakt wat een schilder schildert, maar vooral wel hoe. Deze twee volstrekt verschillende aspecten smelten, net als in tientallen voorafgaande schilderijen, ook in dit recente schilderij van Ben Snijders samen in het flesje met het kurkje. Het flesje torst een leven van emoties, zoals die zich aan Ben Snijders al die decennia aan hem openbaarden, die hij materialiseerde in kleuren en structuren, voorwerpen en abstracties, en vooral licht. Steeds weer. Wat ik probeer te zeggen is dat de essentie van Snijders’ schilderijen zichtbaar wordt in een oneindig subtiele dosering van aardse bruinen, spontaanrode accenten, Saenredam-blanke tinten, en blauw, vooral blauw, van transparant waterblauw via bijna verborgen ultramarijn en lapis lazuli tot bijkans zwart. Waarmee hij een moment van bezinning, opluchting of net zo goed onzekerheid bezweert, transformeert tot een betoverend paneeltje met wat olieverf. Maar ik dwaal af. Hoeveel moois er verder in het schilderijtje nog meer is te ontdekken, voor mij is het kurkje op het flesje binnen het kader van dat paneeltje het allermooiste ter wereld. Koen Nieuwendijk |
|
An eternal learning curve
The great advantage of a digital exhibition is that it enables you carefully elaborating a loose thought, which might be discussed casually and fleetingly a few times during the fair, while putting it on the internet will draw the attention of at least hundred of the thousands who occasionally click through it. While in this respect my reach on the real fair is irrevocably limited to a handful of interested parties. One of the things I have learned in the course of my life is that just liking a painting because it is beautiful can, over time, can transform in focussing on a single detail, of course in unified conspiracy with the whole. I have also learned - and often proclaimed - that it does not matter what a painter paints, but above all how. These two completely different aspects merge, just as in dozens of his previous paintings, in this recent painting in the bottle with the cork. The bottle carries a life of emotions, as they revealed themselves to Ben Snijders over the decades, which he materialized in colors and structures, objects and abstractions, and especially light. Time and again. What I am trying to say is that the essence of Snijders' paintings becomes visible in an infinitely subtle dose of earthy browns, spontaneous red accents, Saenredam whites, and blue, especially blue, from transparent water blue through almost hidden ultramarine and lapis lazuli to almost black. With which he conjures a moment of reflection, relief or just as well insecurity, transforms into an enchanting panel with just thin layers of oil paint. But I digress. How much more beautiful things there are to discover in the painting, within the intimate stage of that panel for me the cork on the bottle is the most beautiful thing in the world. Koen Nieuwendijk |