| Lieve Anneke |
|
Beste Mensen, Fantastisch dat u allemaal hier bent.U vindt het vast niet erg als ik het woord tot Anneke van Brussel ga richten. Lieve Anneke, Het probleem waarop ik stuitte in een poging deze toespraak op schrift te zetten was waar ik moest beginnen. Diende mijn keus te vallen op het poëtische in je werk, in de verklaring van de veren en de schelpen, de zakdoekjes en de jurkjes, of wellicht op de inspiratie die de oude Italianen Piero della Francesca en Leonardo da Vinci je geven? Zoals je weet ben ik behoorlijk eigenwijs, en zo kon het gebeuren dat ik een poes als uitgangspunt nam, een gapende nog wel, althans zo luidt de titel, die inmiddels door deskundigen is bevestigd, maar ik zie het dus anders. Waarom staat dus rechtsboven op de uitnodiging een melancholiek portretje, dat je met enige goede wil zelf kunt zijn, en linksonder een kat met zijn muil wijdopengesperd? En vaag in het midden een handschoen, die in de Nederlandse beeldspraak een veelzeggende taak heeft te vervullen? Omdat ik denk dat ik met jouw eigen werk een soort van portret van jou kan samenstellen. Waarmee ik de vrijheid neem een kant van je karakter te belichten die velen onbekend is, enerzijds omdat er geen reden was om er mee kennis te maken, anderzijds omdat je er alleen maar gebruik van maakt als het echt niet anders kan, maar vóór alles omdat ook deze trek aan de basis van jouw schilderijen ligt. Die kat gaapt dus helemaal niet, die slaat zij nagels in het onrecht, in de lompheid, in de stompzinnigheid. Die laat zien dat de snoodaard verscheurd zal worden, die de moed heeft het tegen je op te nemen. En niet uit bloeddorst, maar om ruimte te maken voor gedachten en overpeinzingen in stilte, om het eigene te kunnen toetsen aan de waarden van de buitenwereld, want dat is soms de manier om iets moois te ontdekken, en schoonheid houdt ons uiteindelijk toch in leven. Zeg nou zelf, zijn dit geen mooie woorden... Het begint steeds meer tot mij door te dringen dat mijn hang naar woorden overbodig is bij jouw toverkunsten, tenzij natuurlijk jij er ook plezier in hebt. En zo komt het mij voor dat, het nut van een en ander daargelaten, wij al werkende de dans van het leven dansen, om de schoonheid en om het plezier. We nemen de ruimte en we geven de ruimte om anderen deelgenoot te kunnen maken, als zij dat willen. Maar pas op, mij met jou vergelijken, dat is niet wat ik beoog, maar als het mij is toegestaan soms iets te herkennen van jouw geheim, dan ben ik bereid deze tentoonstelling voor geopend te verklaren. |