|
Mijn hang naar rechtvaardigheid kost mij veel tijd en energie. Dat heb ik er voor over, al stelt mijn rendement, in verhouding tot de hoeveelheid onderwerpen en de frequentie, weinig voor. Dat deert me nauwelijks, want als we in dit gidsland iets zinloos doen grijpen we altijd naar het argument van de Olympische Spelen: meedoen is belangrijker dan winnen. Ik heb niet het idee dat keuzeheren van het doorsnee olympische comité daar bij stilstaan, en in het verlengde daarvan is er toch iets dat me intrigeert, als ik in de krant tot mijn leedwezen lees dat menig sporter de gestelde limiet niet haalt. Hé, denk ik, dat is vreemd, hoe weten ze nu vantevoren hoe hard het er in de nabije olympische toekomst aan toegaat. Want stel nu eens dat het inderdaad zo is dat de maanstanden en de zonnevlekken onze nachtrust en verder nog wat schaars geregistreerde lichaamsfuncties beïnvloeden, dan is het niet uitgesloten dat die door de pers aan de schandpaal genagelde ijsmeester absoluut niet dat onverwachte échec van dat nationale corifee kan worden aangerekend. Maar afgezien daarvan is het niet helemaal onmogelijk dat, als de olympische comité's echt beginselvast zijn, heel Europa besluit om op een bepaald onderdeel niemand uit te zenden, omdat niemand de limiet had gehaald, hetgeen het in extremo mogelijk maakt dat er op zekere Spelen uit de niet-corrupte landen niemand komt opdagen, hetgeen zelfs de olympische gedachte na een krappe eeuw schijnheiligheid op de slachtbank van de vernieuwing doet belanden: het gaat niet om het winnen, het gaat om het wegblijven. Waaraan ik zou willen toevoegen dat ik wel hoop dat het niet zo is dat het talent van de bescheidenen verloren gaat omdat zij zich niet geroepen voelen te bewijzen dat het anders ligt, al blijft het pijnlijk als een belijdenis op dit niveau blijft steken in het ongewisse, omdat ik eigenlijk vind dat die leus moet luiden dat het niet gaat om het winnen, maar om het verliezen. |