|
Ik zie in de krant een bloederige foto van een half geripte walvis, en lees over de protesten tegen de jacht, met name omdat bij de gevolgde methode de doodsstrijd minstens een kwartier duurt. Ik ben het volkomen eens met het oogmerk om het lijden van dieren in elke denkbare omstandigheid zoveel mogelijk te beperken. Wat ik in de volgende regels ga proberen te zeggen roept makkelijk controversialiteit op. Vredelievend als ik ben hou ik daar niet van, maar als je van een burger mag verwachten dat die zich op de een of andere manier betrokken voelt bij het leven en dus ook de ontsporingen, dan moeten in naam van de goede zaak ook alle moeilijke en tendentieuze en misleidende vragen gesteld worden. Je kunt wachten op malafide stellers, je kunt ze ook voor zijn. Maar dan moet het wel gezegd mogen worden. Heb ik het verkeerd als ik denk dat ze dat in Nederland bedoelen als ze het hebben over de advocaat van de duivel? Dat is dan dubbel lastig. Even tussen haakjes, zouden de pleitbezorgers van de snel te doden walvis wel van de volle consequenties van de arbitraire valkuilen van hun idealistische uitgangspunt doordrongen zijn, want waar ligt de grens? Ik zou daar, met inachtneming van de huidige maatstaven, best een antwoord op weten: als het zo kort duurt dat het mechanisme van de doodsangst niet de tijd krijgt in werking te treden, is doden een acceptabele manier om wezens van een lagere orde tot de staat van eetbare waar te transformeren of als uiterst redmiddel te weerhouden van overlast. Al blijft het een unheimische aangelegenheid welke vorm van doden dan ook te rechtvaardigen. Maar stel nu dat mensen en dieren als gelijken tegenover elkaar in een rechtbank stonden, en dat daarmee ook de gedragingen van dieren in hun natuurlijke context werden meegewogen, dan zou ik zeggen dat die walvis blij mag zijn dat hij door zijn enorme omvang zo weinig van zijn medeschepselen heeft te vrezen. Ja, van de mensen natuurlijk wel, maar dat is geen dier, maar ja, als dat geen rol meer zou spelen dan zou de realistische weergave van het verscheuren van een kalf door oefenende jonge coyotes door National Geographic toch ook meegewogen moeten worden, want als mijn milieubewuste medeburgers alsnog moesten instemmen met de toepassing van een granaat die de hersens van die walvis binnen eentiende seconde door het luchtruim weten te blazen, waar kom je dan op uit? Want er komt een tijd dat zelfs dieren met gebruikmaking van kunstmatige intelligentie, hun aanvankelijk door de wetenschap en later door malafide medemensen aangereikt, ons op hun beurt de voet dwars gaan zetten, dus lijkt het me verstandig om lang voor die tijd met ons huidig slachtvee vriendjes te worden. Maar hoe? Toch niet met een alternatieve vorm van doden... |