|
De grenzen van goedheid worden zelden benoemd, maar soms is er opeens helderheid. Als namelijk een eis niet wordt ingewilligd vanwege de vrees voor een precedent, dan weet u tòch dat uw leed is erkend, en bovendien dat er nog veel meer lijden is naast dat wat u hebt doorgemaakt, want wat valt er anders van een precedent te vrezen dan dat het budget voor begane blunders explodeert, dus ja, dan kiest de overheid liever voor onrechtvaardigheid. Op zich is dat raar, want hoe redelijker de overheid, hoe meer je het hoort, maar is het een grens of niet? Ik zou zodoende graag zien dat er voor overheden -van alle niveau's- twee dwingende regels worden geformuleerd: zij worden bestraft voor onttrekking aan verantwoordelijkheden, maar dienen zich tevens te verzekeren tegen de financieële gevolgen van hun blunders. Zoals de bestuurder van een auto verplicht is verzekerd ter dekking van zijn wettelijke aansprakelijkheid, zo dekt deze verzekering de schade die voortvloeit uit de wettelijke aansprakelijkheid van blunderende overheden (WABO). Het Regionaal Blunder Overleg (RBO) wijst in aanvulling hierop de overheden op de mogelijkheid die blunders te vermijden. Landelijke hulpdiensten kunnen in aanvulling op hun areaal een blunderbus de weg op sturen, met een groen zwaailicht, die zich spoedt naar epicentra van bestuurlijke en burgerlijke onrust, te beginnen met Diemen. In de bus is minstens één golden retriever aanwezig met een kruikje valeriaan om zijn nek. En een ezel, als symbool zowel van monumentale aaibaarheid als van betrekkelijke stommiteit. En een ara, die heeft geleerd op het juiste moment ontactische dingen te zeggen. En voorts een mug en een opblaasolifant, want er zijn natuurlijk grenzen aan onze nationale hulpvaardigheid. Waarmee ik maar wil zeggen dat ook slecht beleid tot iets goeds kan leiden. |