| Ai, ik ben te ver gegaan in het vorige fotoonderschrift. Het is mijn schuld. De kuttenlik- kertjes mogen niks meer. Ziet u nu hoe slagvaardig de Amsterdamse bestuurders kunnen reageren? Je noemt het, en pats, een verordening. |
|
Ik was laatst ergens om een schilderij te brengen. Twee meisjes, van vijf en drie, gesticuleerden met hun vingertjes tot op milimeters van het schilderij, waarop hun moeder herhaaldelijk probeerde haar dochters ervan te overtuigen dat dat niet mocht, om dat het slecht was voor het schilderij. Nu heb ik een zwak voor kleine kinderen, en ik begon de moeder uit te leggen dat kinderen doorgaans dagelijks schilderen, dat dus dit schilderij net zo aanraakbaar was als hun eigen producten, en dat je wat anders moet verzinnen dan kans op beschadiging, als je wilt voorkomen dat ze er aan komen.
Ik mag kinderen graag mag provoceren te doen wat hen door andere volwassenen verboden wordt. Ik oefende dat op mijn oudste dochter, toen zij nog leefde. Zij stond eens op het punt met doelgerichte gebaren in een bos zorgvuldig geschikte bloemen te graaien, en ik bedacht en zei, kijk, moet je voelen hoe zacht, voorzichtig. Met oneindige tederheid streelde zij toen de bloemblaadjes. Ik had geluk, er viel een bloemblaadje af, waardoor ik het drama van het leven in vijf woorden mocht samenvatten: ja kind, zo gaat dat. Is dat niet de ultieme de triomf van de didaktiek? Je voorkomt eerst dat er iets mis gaat, hoopt dan dat er iets gebeurt dat je net hebt voorkomen, maar dan zo dat je het kind niet de schuld hoeft te geven, en alle toekomstige boeketten zijn gered. Natuurlijk, het schilderij was al verkocht. |
BACK