|
Nee, dames en heren, een real life show van mijn leven zit er niet in. Zou u wel willen. Maar verslag doen van mijn aanwezigheid midden op het Museumplein midden op Koninginnedag, dat is de waarheid en niets dan de waarheid. Pas achteraf drong tot me door hoe ongepast mijn vanzelfsprekendheid was, toen ik met mijn dochter door het gedrang tot bijna vlak voor het podium geraakte. Ik bewonder haar zeer, in die zin dat zij voor zich hield dat zij zich waarschijnlijk voor mij schaamde, want zodra ik neigde tot waven of zoiets siste zij mij toe "doe gewoon", waardoor ik alsnog knap onzeker werd. Maar stelt u zich voor. U betreedt een grasveld van pakweg tweehonderd meter lang, en iets minder breed, dat al is gevuld met mensen. Hoeveel, vraagt u. 200 maal 150 is 30.000 vierkante bezette meters, maal 5 (vijf personen per vierkante meter, bescheiden schatting) is 150.000. En van die 150.000 ben ik de enige die gemiddeld veertig jaar ouder is dan de aanwezigen. Ik ben bovendien als enige gekleed in een lange zwarte winterjas, want 's morgens was het gemeen koud, en voor langdurig rillen ben ik niet te porren. Eveneens tot mijn verbazing ben ik met mijn 1,85 meter een der langsten, hetgeen tot de merkwaardige vraagstelling leidt of de gemiddelde groei van de jeugd van tegenwoordig voornamelijk door het niet luisteren naar snoeiharde popmuziek wordt veroorzaakt, want ik ken hordes jeugdigen die bijkans de twee meter halen, maar ik dwaal af. Hoe verder wij naar voren gaan - waarbij we quasi-ontspannen dwars door massieve kluiten jongeren ploegen, met inachtneming van de juiste drukpuntdosering: te weinig en niemand gaat opzij, te veel en men reageert geïrriteerd, precies genoeg, en niemand kijkt op maar wijkt - hoe jonger het volk wordt. Velen verplaatsen zich zo nu en dan, anderen staan als verankerd rond hun stapel jassen en tassen. Mijn dochter besluit na enig dralen vanaf mijn rug het podium gade te slaan. Ik moet noodgedwongen wat naar voren hangen. Dat verstoort het systeem van de radius van minimale open ruimte rond elk voetenpaar, waardoor het gewenk van het ter linker zijde staande meisje naar haar vriendin, die door het gedrang ter rechterzijde van ons is geraakt, niet wordt gehonoreerd, want deed zij dat wel dan zou ik ongewild met mijn neus in haar nek staan te blazen, en dat wil zij niet, en ik ook niet. Ik vergeef Ali B, Lange Frans en Direct X, die als moderne varianten van de rattenvanger van Hamelen de jeugd versneld immuun maken voor het ouderlijk gezag, hun claim op mijn dochter, ik smelt bij haar betrokkenheid met het geplette gras, en haal op bevel een ijsje. Voor niks gaat de zon op, ik op verboden gebied, dan mag zij de lakens uitdelen. |
BACK