|
Onlangs vervoegde zich een luxe allochtoon aan mijn adres die vroeg of één van mijn kunstenaars eventueel in staat was om een eurobiljet te schilderen. Ik was te verbouwereerd om tot aangifte over te gaan, en ach, dacht ik achteraf, waarom zou ik ook, want een kunstenaar mag wat niemand mag, dus een biljet van grote waarde op het doek als bijzaak degraderen, dat is geen punt. Maar stel nou dat die dure allochtoon bij zichzelf dacht dat het dan ook niet strafbaar kon zijn als hij reproducties van dat schilderij in omloop bracht, uiteraard niet als een vorm van nepgrafiek, maar juist stipt beantwoordend aan de ijkpunten van de dagelijkse economie, dus recht voor zijn raap als eerlijk drukwerk, met royalties en al, dan had Zalm toch een merkwaardig probleem. Zeker als de ingeburgerde opdrachtgever zich voordeed als een kunstenaar, die stelde dat hij de maatschappij op de proef wilde stellen, of eventueel bewust wilde maken, of wellicht wakker wilde schudden, of misschien zelfs wel gewoon gelijk wilde geven, of in het uiterste geval zelfs geen mening wilde gunnen, omdat hij na enig oefenen precies wist hoe hij de subsidieverstrekkers om zijn vinger moest winden en elke maatschappelijke onbetamelijkheid, al dan niet opzettelijk, als bewijs van verregaande betrokkenheid kon opvoeren, zoals hij kortgeleden kon waarnemen nadat het stof, dat het project Regoned *) deed opwaaien, weer was neergedwarreld. Kunt u zich voorstellen dat ik mij enigszins bezorgd afvraag of daarmee de vraag waar nou toch de grens van het betamelijke ligt gewoon van de baan is, zolang de dader maar een kunstenaar is? *) Over Regoned |
BACK