| De Kunst van het Schuiven |
| Na zoveel lessen in het skaten dacht ik het moet kunnen. Ik nam bruggen in mijn pak, suisde als een schicht door oranje, en zwenkte als het dringend werd. Op mij persoonlijk bleef het heelhuids wel van toepassing, maar op mijn pak deed het dat niet. |
|
Er zijn momenten dat ik het vreselijk vind om een mening te hebben. Mijn burgerlijk geweten trekt zich daar niets van aan, maar mijn practische ik schudt dan zijn hoofd. Ik zou best willen dat het anders was, maar u kent dat wel, wat u denkt zegt u voor geen goud hardop. U weet in uw hart dat wat er op kan volgen, nogal eens buiten elke proportie is. Het hangt van uw positie af in welke mate de gemiddelde journalist zijn voorlichtende taak verwart met zijn persoonlijk engagement, maar als puntje bij paaltje komt is er geen kruid tegen gewassen. Wat kan die stoute mensen dan nog stuiten? De ouderdom, meneer, mevrouw, niets dan geduld kan ons redden. U vraagt mij of het niet wat vlugger kan? Maar natuurlijk, gewoon niet luisteren. Goed, hartelijk dank voor uw geduld. Dan ga ik verder. Ik schaak zelden, ik zwem zelden, ik schaats zelden, -dit zinnetje kan toch tenminste Scheveningen vervangen- en voorts luistert zelden iemand naar wat ik zeg, maar toch denk ik meer dan eens dat het beter is als men zich buigt over de regulering van minder gewenst vermaak, dan over het verbieden ervan. Of het nou om illegale wegraces, georganiseerd voetbalgeweld, begrafenenissen van criminelen of het afbranden van outsiders betreft, als je ooit wilt weten wie dingen willen doen die eigenlijk niet horen, stuur ze dan niet weg, want buiten je gezichtsveld doen ze het toch, maar dan erger. Hoe dat nou moet met journalisten en politici daar ben ik nog niet uit, want zo lang je die niet terzijde schuift, zijn ze niet voor één gat te vangen. |