| De Kunst van het Emmeren |
|
Kijk, dat bedoel ik nou. Ik heb me voor honderd procent, nee, tweehonderd, zeker voorgenomen dat ik niet over dat gedonderjaag in de sinds 1977 voortdurende kunstbeurzensoapserie ga schrijven, wat zeg ik, zelfs niet denken. Ik sta er niet eens, maf *) genoeg, maar daardoor heb ik ongewild toch ook iets van de onafhankelijke buitenstaander, hoewel ik zeker niet buiten aan de voordeur ga demonstreren, zoals ik wel heb gedaan in 1982, samen met Adriaan van der Have van Galerie Torch, op de Dam, voor de deuren van de Nieuwe Kerk. Het feit dat belangengroeperingen elkaar in de haren vliegen, is een wereldwijd vertrouwd verschijnsel. Ook bijzonder vertrouwd is het idee dat de pers elders zich graag de oren laat vergulden, maar hier, nee hier komt dat niet voor. Vrijheid van nieuwsgaring, vrijheid van meningsuiting, vrijheid van drukpers, die bepalen hier de kleur. Toch kan ik mij niet onttrekken aan de indruk van onvolledige en partijdige voorlichting -leve het understatement- als ik de laatste maanden in het Parool berichten van de kunstredactie lees. Is er nou echt niet ergens een ervaren redacteur, die de pennevoerders uitlegt dat niemand van je eist dat je de waarheid schrijft, maar dat het er wel op moet lijken? Want zelfs de wat verstandiger lezers, die snappen dat ze ook betalen voor nieuws dat hen niet welgevallig is, geven steeds meer blijk van practisch inzicht: ze lezen het gewoon niet. Dat zou ik ook moeten doen, maar zo komen we niet tot de crux. Dus las ik even verder (in het Parool van 22 april j.l.) een bericht over de verbranding van het Chinese vlees. Het vlees voldeed niet aan de Europese normen, maar wel aan normen elders. China boos, Holland verbaasd, want het moest van de Europese Unie, noem het de nieuwe variant van Befehl ist Befehl. Toen drong de consquentie tot mij door en sloeg ik verstijfd terug naar pagina acht. Als de macht van de pers een weerspiegeling is van de rechten waarop zij zich beroept, hoe lang zou het dan nog duren dat bij decreet de schilderijen in mijn galerie in het openbaar worden verbrand? Gelooft u mij, het is echt nog niet strafbaar om naar beide beurzen te gaan, maar maar neemt u voor de zekerheid alstublieft een blusemmer mee. *) De beurs waar ik zeker niet welkom zou zijn, en waarvan de deelnemers zich dit jaar omwille van hun superioriteit van de sinds 1991 florerende KunstRai hebben afgescheiden, heet MAF, hetgeen staat voor Major Art Fair. Adriaan is nu, het kan verkeren, één der Mafkezen.) |