Ik begrijp überhaupt niet waarom ik dit woord gebruik. Dit is nu de derde keer in drie weken.
Het Nederlands kent geen woord dat zoveel impliciet ongeloof uitstraalt, dat is onze volksaard
niet. Wat we willen is iemand laten zien hoe het moet, we weten ook beter hoe het moet, en we
kraken graag iets helemaal af. Ongeloof heeft iets te maken met de weigering ergens bij
betrokken te zijn. Daar ziet het er bij ons dikwijks wel naar uit, want kijk maar naar die
zuinige Hollandse neutrale koppen. Maar een gezichtsuitdrukking is niet het middel om dat te
doorgronden, alsof er achter die afstandelijke analytische blik niet een stormachtige emotie
schuil gaat, nou reken maar. Met andere woorden, ik gebruik dat woord als ik mijn Nederlandse
kluts kwijt ben.
U hoeft geen fotograaf te zijn om u in te kunnen denken dat het beeld van het kuiken in de
snavel van de reiger (WR 54) me niet losliet. Zodoende fietste ik dagen door de stad met
twee camera's in mijn fietstas met het oogmerk een reiger ergens op te betrappen. Het is me
een keer bijna gelukt. Ik sloeg al gespannen gade hoe een moedereend met haar kuikens gestaag
afkoersten op de reiger, die ik al een minuut of tien tevergeefs volgde, me gewetensvol
afvragend of zij wel benul hadden van het gevaar waarvan ik dacht dat zij erin verkeerden.
Terwijl ik schandelijk genoeg tegelijkertijd dacht dat dit toch echt wel de foto van mijn
dromen zou worden, besloot de reiger het hazenpad te kiezen. Zijn machtige vleugels verschenen
vol in beeld -de scherpe snavel mooi diagonaal rechtsboven in het kader- maar toen ik afdrukte
knipperde de display in rood dat de batterij leeg was. Terecht, want kan ik een reiger bij u
aanklagen voor vogelmoord op grond van een foto van zijn dreigende vleugelslag?
Van brood & spelen was Brood de spelen.
|
