BACK

Weekly Residuum 18 - oktober 2000 B
© foto en tekst Koen Nieuwendijk


Arbodiensten, Riaggafdelingen, Dierenambulances, als zij zouden weten van de hachelijke morele omstandigheden waarin galeriehouders plegen te werken, dan zouden zij onmiddellijk de publieke opinie waarschuwen wegens dreigende overbelasting, om nog maar te zwijgen van het risico dat zij hun acceptatienormen omvormen naar het model van de hedendaagse jonge kunstenaar.

Om de haverklap, wat een prachtige nederlandse uitdrukking. Om de haverklap lees je in kunstkritieken dat kunstenaars met aplomb vermelden, of als zodanig getypeerd worden, dat zij niet werken omwille van de instemming van, ja van wie, wie zouden ze bedoelen, denk ik bij mijzelf als ik dit schrijf. Er zijn al zo weinig mensen in Nederland die kunst kopen, al zouden die iets willen, hoeveel kunstenaars zouden daar baat bij hebben. Ik wil daar verder niet min over doen, ik weet hoe moeilijk het is een gedachtengoed te transponeren in verstaanbare taal, dus al mag ik graag smakelijk lachen om de taalkundige oprispingen die voortvloeien uit deze houding, over de goede intentie zult u van mij geen kritiek horen. Desalniettemin, als ik het goed begrijp is het bon ton, zeg maar cultureel correct, is het prijzenswaardig hardop te verkondigingen dat je niet maakt wat de mensen willen. Grote Goden, het MKB moet hier kippevel van krijgen, want die hebben nou juist steeds te maken met mensen die niet weten hoe ze moeten doen wat ze wel willen, terwijl die kunstenaars bewust niet doen waarvan ze denken dat ze het wel kunnen. En dat bij een piepkleine, noodlijdende, zwaargesubsidieerde markt. Als dat geen zelfvertrouwen is.

Maar ik dwaal af. Ik ken nog een branche die lijkt op die van de kunstenaars, een branche die met grote hardnekkigheid niet doet wat de klant wil. De fietsenmakers. Zij verkopen fietsen, jasbeschermers en voetsteuntjes. Alle ouders, de kinderbescherming, de Consumentenbond, de ANWB, Greenpeace, Bassie en Adriaan, noem maar op, willen niet dat de voetjes van de kindertjes, waarvoor de voetsteuntjes zijn bedoeld, tussen de spaakjes komen. Niettemin gebeurt dat om de haverklap. Er zijn zelfs statistieken van. Slechts één ding hebben de fietsenmakers voor op de kunstenaars: zij kloppen zichzelf niet zo op de borst, zij zijn bescheidener, zij laten zich niet meer horen na die binnenhaler van zes procent omzetbelasting. Het moet de opluchting zijn, ben je toch zeker weer vijf jaar vrijgesteld van vernieuwend denken.


Utopisch nawoord.

Wat zou het handig zijn als, zou het mogelijk zijn dat, zou het sowieso bestaan dat je jezelf niet verloochent en daarnaast, of voor mijn part tegelijkertijd, of wellicht afwisselend, het mensen naar de zin maakt, want toch uitsluitend bij de gratie van die invalshoek is het leven leefbaar, ik bedoel, mag je nog iets willen bij een slagaderlijke bloeding, of geldt dat dan ook, dat van die eigenzinnigheid. Dit, moet u goed begrijpen, wordt licht uitgelegd als demagogische taal, ik zou daarom in het verlengde hiervan graag willen weten hoeveel kunstenaars een EHBO-diploma hebben gehaald. Ik geef het toe, er zou sprake kunnen zijn van eigenbelang, maar daarna praten we verder.


BACK