|
Opeens denk ik te snappen waarom creativiteit aan de gemiddelde Nederlander niet is besteed. Ik lees in het kader van de Dodenherdenking een bericht waarin uit de doeken wordt gedaan dat de trompetter op de Waalsdorpervlakte in Den Haag al sinds mensenheugenis playbackt, omdat de kans bestaat dat de kou en de wind en andere factoren ertoe zullen leiden dat die dappere solist fout blaast. Sinds mensenheugenis, dat is in dit geval meer dan vijftig jaar, hoort de herdenker het trompetgeschal van een bandje. Die bezorgdheid is aandoenlijk, maar let u op, er is een vervolg. Om namelijk te voorkomen dat er, als de techniek het laat afweten, toch wat te horen valt, draagt men er steeds zorg voor dat die playbacker ook in het echt kan blazen. Dat hoefde tot nog toe slechts één keer, bij gelegenheid van de vijftigste herdenking. Maar kunt u zich voorstellen dat het in het kader van een herdenking van een der grootste faux pas in de recente geschiedenis helemaal geen kwaad kan de herdenkers eraan te herinneren dat een misstap zo is gemaakt, dus waarom die zuinige Nederlanders voor dit systeem hebben gekozen, daar begrijp ik echt niets van. Omwille van het decorum, roept u mij toe. Ach lieve lezers, mochten er later mensen zijn die iets van mij herdenken, dan zou ik, mocht ik dat van bovenaf mogen waarnemen, veel meer prijs stellen op een flinke scheut menselijkheid, in plaats van al die afgedwongen correctheid. Al moet ik toegeven dat ik als in de oorlog geboren kind tot mijn ontsteltenis jaar in jaar uit op het ultieme moment vergeet te denken aan het leed dat al dat onheil heeft veroorzaakt. Het maakt mij blijvend nederig. Maar mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Hoe heet die wet ook weer, de wet van Murphy, die inhoudt dat als er iets mis gaat, het zeer waarschijnlijk is dat er meer catastrofes zullen volgen. En ja, zo bezien moet ik toegeven dat als de organisatie in mijn handen was gelegd, ik in eerste instantie niet alleen zou zorgen voor een vakbekwame playbacker, maar ook voor een reserve, en die twee weer met twee reservebazuinen, om nog te zwijgen van het dubbele geluidssysteem waarvoor ik zou opteren, en ik dan alle afstandsbedieningen in mijn zak. Het benieuwt mij trouwens hoe dat elders in de wereld gaat. Wij Nederlanders zijn niet eens zo goed in decorum, we houden het sober en doen het alleen als het echt moet. De Fransen kunnen dat bijvoorbeeld veel beter, zoals de Italianen weer beter zijn in het filmgeniek derailleren. Maar wat zouden die in dit kader achter de schermen ondernemen? Ik hoef het niet echt te weten, het zou best kunnen dat de uitkomst is dat het met de Nederlanders al met al nogal meevalt, en daar heb ik bij voorbaat vrede mee. Want zeg nou zelf, een eventuele discussie over het moedwillig vergroten van de kans op een valse toon kunt u als het erop aankomt alleen in Nederland verwachten, en dat voelt als thuis. |