| De Amateur II |
|
Stel dat mij werd gevraagd mijn mening te geven over wat heden in de periferie van de politiek geschiedt, dan zou ik, met felle voors en tegens in het verschiet, proberen de aandacht af te leiden door te beginnen over de moeilijkheidsgraad van de vraag hoe het komt dat mensen geroerd kunnen worden door opeenvolgingen van gedisciplineerd gerangschikte klanken, maar zelfs dat heeft ermee te maken, want waar u en ik de neus voor ophalen, storten anderen ongeremd hun tranen. Ik hoop dat ik uiteindelijk ook zal zeggen dat er niets makkelijker is dan het veroordelen van sentimenten, maar niets moeilijkers dan hiervoor begrip te ontvangen van de betrokkenen. En mocht iemand geheel per ongeluk zich gelukkig prijzen met zijn eigen niveau, dan ga ik alsnog op zoek naar een mooie verpakking voor de harde waarheid, omdat het niet wetenschappelijk is te spreken van een hoog niveau, zolang blijkt dat tijdsverloop mede bijdraagt aan wat als een stijgende lijn wordt ervaren. Maar natuurlijk, hoewel ik opensta voor alles, geef ik liever geen terrein prijs op mijn zelfverworven inzichten, al is het de vraag of iemand daar wat aan heeft als ik die voor me hou, zelfs al zou het me niet lukken iemand te overtuigen. Bij nader inzien, het zou bijzonder ongepast zijn als mijn ijdelheid zo ver zou reiken dat ik dacht me te kunnen veroorloven minzaam te zwijgen, dus rest er niets dan het moeizaam denken te hervatten. |