|
Je hoort ze er niet gauw over, maar hier zijn de orthodoxe vergrenzingsdrifters van de KunstRai bang voor. Luister en huiver. De supportersverenigingen van Ajax hebben de handen ineengeslagen om het bestuur te bewegen het oude logo, dat warmte, trots, onoverwinnelijkheid, Amsterdamse bluf en arrogantie uitstraalt, weer in ere te herstellen. Het moderne zwarelijnontwerp wordt als een smurf ervaren. Ik aarzel te oordelen, ik leer er liever van. Je zou namelijk kunnen zeggen dat die supporters zo bescheiden zijn dat ze niet met andermans veren willen pronken. Maar daar gaat het niet om. Waar het wel om gaat is dat een meerderheid naar het zich laat aanzien met succes het schier onneembare bastion van het omgekeerde vetorecht van de zich als kunstenaar gedragende ontwerper onder de voet loopt, dus op het punt staat in te grijpen in de voorrechten van de kleine selecte groep die tot nog toe de toon zet in het strikte maar ongrijpbare proces van kwaliteitsbewaking in de beeldende kunst. Als dat zo doorgaat dan kan het hoofdstuk onbegrepen kunsten wel worden afgesloten. Dat kan toch niet de bedoeling zijn, al moet het vanaf het begin duidelijk zijn geweest dat dit voorrecht niet eeuwig kon duren. Het ziet er naar uit dat derden de optie van bespreekbaarheid hebben overgeslagen, dus dat gaat nog lastig worden. Zouden de orthodoxen niet gewoon kunnen zeggen dat de kleren van keizer van perspex waren? Of hadden kunnen zijn? Of inmiddels zijn? Want die dialoog moet er komen, tot elke prijs. |