|
We gaan gedichten schrijven en ik kom op schoot, zei mijn dagelijks groeiende dochter. Er wordt van haar verwacht dat ze een surprise maakt voor een iets ouder jongetje. Een koe, had ze bedacht, en het cadeautje zat daar dan binnenin, en moest er via de achteruitgang, die met chocoladepasta tot het vereiste realiteitsgehalte werd gebracht, uitgehaald worden. Daar moest een Sinterklaasgedicht bij. Ik bedacht een zin die eindigde met eten, want dat deed dat jongetje met mate. Dat heeft niets met Sinterklaas te maken, zei ze. Tja... Even later sloot zij een regel af met scheten. Ja leuk zei ik, maar dat heeft niets met Sinterklaas te maken. Nou čn, was het antwoord. Die is rijp voor de onderhandelingstafel, zou ik zeggen. Maar haar vondst hakte erin. Het onmogelijke woord couplet mondde uit in een verzoek om snel achter elkaar te zeggen "de koe plet het gras". Ik deed mijn best, maar nee, ik kan dat veel sneller, zei zij, want jij bent nu het gras, waarna zij onverhoeds opsprong en met haar volle gewicht weer op mijn schoot landde. Ondertussen werd ik in het eveneens en passant gespeelde gezelschapsspel door haar vermorzeld, dus prees ik haar de hemel in, waarom niet. Nou nee, zei ze, het zit anders. Het is niet dat ik zo slim ben, maar jij bent dom. |