|
Als ik het toen had moeten benoemen, dan was het woord opvoeding nooit in mij opgekomen, maar nu het is gelukt dat mijn dochter zich voorlopig zonder morren schikt in het decreet dat zij nog te jong is voor een eigen mobieltje, spreekt de manier waarop wij de beltonen exploiteerden des te meer tot de verbeelding. Tot dan toe kwamen mij die voor als volstrekt overbodige zaken, al moet ik toegeven dat het mij menigmaal is overkomen dat het weerklinken van een veelvoorkomend belsignaal mij en voorts ook velen, die binnen gehoorsafstand waren, simultaan maar vruchteloos in onze zakken en tassen deed graaien, waarmee wij even simultaan weer stopten als er iemand in de ruimte begon te spreken. Er waren twee minuscule composities die mijn dochter en ik tot favoriet verklaarden, en zo dansten wij keer op keer, met ons hoofd stijlvol zijwaarts en dramatisch gestrekte armen, de Bolero, de Stervende Zwaan en My Fair Lady dooreen en gecomprimeerd tot de duur van het insteldeuntje, dat minder dan tien seconden duurde. De clou was dat wij bijkans strikter dan de beltoon abrupt eindigden in een onvoltooid gebaar, van tomeloze expressie tot roerloze stilstand, want dat was lachen. Op zo'n manier is vooruitgang best te pruimen. |