|
Stel nou dat het zou geschieden dat alle zweef- en groenpartijen bij elkaar gedaan krijgen dat de mens verplicht een voorbeeld moet nemen aan het dierenrijk, de bonobo's even niet meegeteld, en verder afgezien van de uiteenlopende manieren van elkaar consumeren die in het dierenrijk in zwang zijn, en voorts ook afgezien van olifanten die heel goed weten van welke boom je wanneer dronken kunt worden -en geen sociaal olifantensysteem kan voorkomen dat het dan mis gaat- dan moeten we toch tenminste lering trekken uit de reactie van de ganzen in de Oostvaardersplassen op de toenaderingspogingen van de onlangs uit Artis ontsnapte jonge pelikaan. Die kijken wel uit, al weten ze niet waarom, maar als dat van de weeromstuit niet verschrikkelijk menselijk is. U gaat me toch niet vertellen dat die ganzen -anders dan ons discriminerende taalgebruik in overdrachtelijke zin doet geloven- zo dom zijn om aan een minderwaardigheidscomplex te leiden, dus òf wij gooien de voorbeeldfunctie van dichter-bij-de-natuur alsnog overboord, òf herkennen in het gedrag van de ganzen onze roots, en maken daar verder het beste van. Of dat betekent dat we met z'n allen inderdaad terug naar de natuur gaan of juist niet en verder blijven slijpen aan onze unieke positie in het heelal is moeilijk te bepalen, maar van essentieel belang. Want stel nu eens dat de menselijke potenties zijn aangejaagd door een invasie van DNA van virussen, waarmee ons eigen DNA hoe dan ook al danig is doorspekt, dan moet er toch ooit een ultiem moment van bescheidenheid komen, waarin u en ik gezamenlijk een bedankbrief schrijven van minuscule afmetingen, in de hoop dat die zijn bestemming zal bereiken voordat die virussen spijt krijgen van hun generositeit en terugnemen wat zij eerder gegeven hebben. Want als ik gelijk heb zijn u en ik dan weer gewoon amoeben, natuur of geen natuur. |