|
Mijn dochter grijpt in. Zij leest de eerste regels van de aanzet van een stukje en confisqueert het toetsenbord, waarop zij in staccato blijkt geeft van het haars inziens zinloze van stukjes schrijven, gezien in het licht van de communicatieve opties van MSN, en dat dan in het jargon dat daarbij hoort. Aan haar taalontwikkeling mankeert volgens de school niets, maar hier klinkt onbekommerd het geluid dat zich aan gezag onttrekt: "dit iz egt te dom voor woorden als je zoiets sgrijvt. msn iz egt veeeeeeeeeeel en veeeeeeeeel en veeeeeeeeeel leuker omdat je met mensuh kan prate en hierop kan je alleen maar stom sgrijve." Voor de toetsen van de piano gelden andere normen. Ik kan niet van noten spelen, dus, streng in de pianoleer als zij is, vindt zij in dit geval alles wat ik doe niet slechts saai maar fout. Ik voel mij gepikeerd, want volgens mij klonk het mooi, al mocht ik vanmorgen nog beleven dat zij danste op de valse lage tonen van mijn tuba, met haar rug naar mij toe, draaiend met haar heupen en schuddend met haar borsten die er nog nauwelijks zijn, al mocht ik ze deze ochtend zien omdat ik mij kon bedwingen ernaar te kijken, toen zij onbekommerd veinsde haar tanden te poetsen, want popelend om haar MSN-sessie te hervatten. |