|
Mijn dochter vroeg laatst of ze een goudvis mocht hebben, zo een als de man met die bijgeplakte haren met bijbehorende kom als handelsmerk had verheven, maar dat kon zij niet weten, dus vroeg ik mij af, voorzover ik iets te vertellen heb over de huiselijke orde, of de dagelijkse algengroei eventueel op natuurvriendelijke wijze door slakjes verwijderd zou worden, hoewel die gedachte alleen al mij weer in mijn schulp deed kruipen, want mijn dochter is voor een beginnende puber fenomenaal netjes. Daarbij maakte ik mij ook druk over het welzijn van de goudvis, om niet te zeggen over zijn levensverwachting. En toen las ik tot mijn ontsteltenis in de krant dat de deelraad centrum heeft besloten tot een Dierenwelzijnsbeleid. Hardstikke mooi. Totdat ik kwam bij de passage waarin onderscheid werd gemaakt tussen statutaire highlights -u moet volgens de kop van het bericht denken aan een aquariumvis, maar volgens mij lijden alle deelraden aanzienlijk meer schade aan het bestaan van een zeldzaam en buitenissig gestreept padje- en -ik citeer- de intrinsieke waarde van het paard voor de wagen. Zou het daarom zo moeilijk zijn geweest de slavernij af te schaffen, en zou daarom ook discriminatie zo hardnekkig zijn? Een kwestie van gewoonte misschien, zelfs bij burgers die het allerbeste voorhebben met dieren. Hoewel wij al ruim vóór het bestaan van die werkgroep hadden besloten dat het eten van paarden niet en vogue is. De vegetariërs onder u kan ik er op wijzen dat u, mocht u zich niet kunnen vinden in activisme, er toch zeker van kunt zijn dat de carnivoren uit zichzelf steeds meer redenen vinden om bepaalde dieren niet te eten, en bovendien er niet voor terugdeinzen om hun aanstaande maaltijden in geval van nood voortijdig naar de eeuwige jachtvelden, momentele overbevolkt met varkens en kippen -dat moet toch ook niet de hemel zijn geweest die Bernard zich droomde- te sturen. Als we hier ook naar intrinsieke waarde gaan zoeken, dan worden zelfs de vleeseters moedeloos. Nou ben ik de laatste die als een soort jij-bak de worm op de Nederlandse begraafplaatsen gaat vertellen dat adel verplicht, en dat als wij kiezen voor het groen, dat zij dan ook maar ergens anders hun heil moeten zoeken, maar dat er niets verandert is onacceptabel en onwaarschijnlijk. Ik moet hier voor de goede orde aan toevoegen dat ik alles eet wat ik lekker vind, om de eenvoudige reden dat als iemand aan mij een hekel heeft ik dat niet met een dieet kan oplossen. Iets dergelijks moet de deelraad, waar ik toch een behoorlijke hekel aan heb, bij die intrinsieke waarde van de uitbuiting van edele dieren ook gedacht hebben. Waarmee en passant toch maar bewezen is dat die mensen echt nadenken! |