|
Geïndoctrineerd als ik ben door het correcte culturele denken beaam ik altijd onmiddellijk dat het nooit om het gewin mag gaan in de wereld van de kunst. Dat is een doodzonde die leidt tot excommunicatie. Nou ben ik zelf geen kunstenaar, dus mij kunnen ze er niet op pakken, en bovendien ben ik van een categorie die op voorhand verdacht is, vanwege de ongehoord effectieve commercie die onze daden stuurt, al verkondigen wij uitbaters als het ons wordt gevraagd altijd dat we ophangen wat we mooi vinden, want iets verkopen dat je lelijk vindt, dat lukt toch niet. Maar dan zie ik weer zaken - bij mijn collega's - die verkopen als een gek, maar die ik voor m'n verdriet nog niet zou ophangen, dus gaat het er kennelijk helemaal niet om wàt er hangt, maar met welke drive het aan de man wordt gebracht. Dat verklaart dan meteen waarom het zo lang duurt voordat de wereld uit zichzelf echte kwaliteit ontdekt, even afgezien van hype's, wanen van de dag en clusterdromen, maar het stelt de duistere doem van het doen voor eigen gewin wel in een ander daglicht. Waarbij nog aangetekend dat volgens mij vrijwel alle kunstenaars hopen dat ze verkopen wat ze maken, los van het gewin, maar meer als graadmeter van maatschappelijke acceptatie, al dan niet in beperkte kring, al moeten de burgers er dan vervolgens wel voor betalen, behalve natuurlijk aan de kunstenaars die iets verzinnen waar de burgers boos van worden. Die burgers hoeven niets te betalen, althans, het is al meestal al betaald, of het betaalt zich via andere wegen. Maakt niet uit allemaal, zonder contrasten en tegenstellingen zou het maar een saaie bedoening worden, maar wordt het niettemin niet eens tijd kunstenaars uit te dagen wel iets voor het gewin te maken, om te kijken wat er dan uit komt? Misschien worden sommigen boos, wat als eerste voordeel heeft dat het hun inlevingsvermogen stimuleert, en als tweede dat handige kunstenaars daar weer een kunstwerk op zich van kunnen maken, want het is natuurlijk wel zo dat de dwingende en niet te stuiten voortgang van de kunsten net zo onvermijdelijk is als het steeds maar weer verzinnen van pakkende reclame's voor wasmiddelen. U vindt dat dit respectloos klinkt? Maar zo bedoel ik het niet hoor! Ik denk dat ik als echte Nederlander mijn betrokkenheid verberg achter een façade van spot en gechargeerde formuleringen, zo ongeveer als Jhim Lamoree pleegt te doen als hij over mijn kunstenaars schrijft. (inspiratiebronnen: Het Parool, 10 juni 2006 - Op naar het kunstwalhalla, Jhim Lamoree en ook 5 januari 1996 - over Van Brussels Dierbaren, Jhim Lamoree en ook 22 december 1995 - Honden, poezen,..., Pietje Tegenbosch, eveneens in Het Parool) |
BACK