|
Het was al moederdag en eigenlijk te laat om nog iets te verzinnen. Mijn dochter, net terug van schoolreisje, riep dat wij nog iets voor mamma moesten maken. Natuurlijk zei ik ja, dus na het goede voornemen raakten we verzeild in een winkeltje, waaruit zij na ruimschoots wikken en wegen een Delfts blauw klompje koos, dat eigenlijk een asbakje was, voor deze speciale gelegenheid op haar verzoek gevuld met zes kersenbonbons. Ik probeerde uit het beperkte areaal nog vier andere doelgroepgevoelige artikelen op het podium te krijgen, maar ik lette even niet op en zonder mijn persoonlijke verdediging wisten zij het geen van allen te redden. Ter completering hebben we daarna samen van krêpepapier een vaas met bloemen gemaakt, waarbij wij nog van mening verschilden over de ideale vorm van uit te knippen harten. Ik moest inbinden, maar ter compensatie wees zij mij op het verhardende effect van de hobbylijm, zodat ik mij vol vertrouwen wierp op de onmogelijke taak om uit drie smalle strookjes van dat superslappe opgeplooide papier steeltjes van ruim dertig centimeter te maken, en dat lukte nog ook. Maar dat weerhield haar niet, nadat wij al knutselend ervaringen hadden uitgewisseld over het oplossen van suiker en zout, en hoe dat samen smaakte, om onverhoeds te vragen of je een beschuitje met hagelslag soms ook in water kon oplossen. Ik weet natuurlijk best dat mijn antwoord in natuurkundig opzicht niet in de haak was, maar omdat ik de pretlichtjes al in haar ogen zag glinsteren, zei ik maar al te graag ja. Mag ik het doen, was haar gretige reactie. Ik weet wel, de stap is wat groot, de formulering wat gechargeerd, maar toch, weet ú misschien waar precies in de loop van het opgroeien veel te veel kinderen hun gretigheid in het doorvorsen kwijtraken en hun leergierigheid verruilen met eenvoudig consumeren? Het klinkt wat bedillerig, maar lijkt het niet net of wij het onderwijzen opnieuw moeten leren? |