| De Amateur VII |
|
Hoewel mijn betrokkenheid met nationale en internationale politiek in de tijd van de Rote Armee Fraktion beperkt was -al studeerde ik toen politieke wetenschappen- toch brengt het lezen van een bericht daarover me tot gedachten die mijzelf verrassen. Vanuit die beperkte betrokkenheid rook ik wel een vorm van angst als destijds de naam van Meinhof en haar companen viel, maar een woord als crimineel dekte onvoldoende de lading van hun daden. Er waren blijkbaar mensen die hun eigen en andermans leven in de waagschaal durfden te stellen voor iets waarover je ondanks de rücksichtloze opstelling in nuances durfde te denken, al was het tragisch dat er kennelijk bloed aan moest kleven. Maar dat was toen. Als ik nu lees dat destijds de hersenen van Meinhof werden onderzocht op afwijkingen die mogelijk in relatie stonden met haar terroristisch gedrag, dan besef ik pas goed hoe moeilijk het is om de strijd tegen iets wat je niet bevalt in de juiste woorden te vatten - woorden, die zowel mededogen met tekortkomingen uitdrukken -want stel dat die relatie was gevonden, dan zou terrorisme ook een ziekte kunnen zijn- als wel de bescheidenheid die past bij het inzicht dat je echt gelijk hebt. En of het hierdoor kwam, ik weet het niet, maar toen schoot me de aanzet tot een oplossing voor een wereldwijd probleem te binnen -namelijk dat de enige macht ter wereld die zich kan meten met terroristen, ook de enige is die de brutaliteit kan opbrengen en zich kan veroorloven om alle terroristen ter wereld op te roepen zich in hun omstreden hoofdstad -Jeruzalem- om de tafel te scharen. |