|
Van zo'n berichtje over de vraag waar die van het handmatige kiezen overgeschoten berg rode potloden naartoe moet krijg ik bijkans een koortsaanval. Ik ga al watertanden bij één gratis potlood, dat dan zelfs nog geel mag zijn, al hou niet van die kleur, maar duizend rode potloden, die ik eventueel voor een prikkie kan kopen, of al naargelang mijn relatie met het betrokken circuit omwille van de netwerkgedachte gratis mee mag nemen, dat is nog begeerlijker dan wakker worden in een Parijs magazijn vol handgeschept papier. U vraagt zich af wat ik aan moet met al die potloden. In principe ga ik daarmee iets opschrijven of schetsen, maar onderschat u het voorplezier niet. Die potloden ga ik eerst allemaal in mijn huis neerzetten. Liggend in scheefgeschoven pyramides, staand in koffiekopjes en wijnglazen, gedrapeerd tussen het fruit, in de verse bos met tulpen gestoken, en achter mijn oren natuurlijk. In bosjes hangend aan de wand, aan het plafond, voor de ramen. Geklemd aan de tafelrand wacht een puntenslijper met een zwengel, losse vellen papier en blanke blocnotes liggen opgestapeld. En gummetjes, hoewel ik aan doorhalingen absoluut de voorkeur geef, maar het uitvlakken hoort er nu eenmaal bij. De politiek kan niet zonder, hoeft niet zonder, want niet alleen het stemmen gaat voortaan electronisch, het uitvlakken ook. Wat raar eigenlijk dat er wel potloden over zijn, maar geen gummetjes, schiet me te binnen. Ik moet me vermannen om niet te snel tot de eerste kras te komen, want die eeuwigheidswaarde komt je niet zo maar aanwaaien. Een kras weegt veel zwaarder dan een lijn of een haal, omdat daarmee de punt kan breken. Dat is drama. Ik hou mezelf voor dat de gedachte dat leeg papier gevuld moet worden ongewenst is, want dat dempt de vrije expressie, het luchtige idee, de vage gedachte, die je later met enige verbazing terugvindt en die bleek te leiden tot de ontknoping. Zoiets doe je niet in opdracht, ook niet van jezelf. En bovendien is één avond niet genoeg. Slechts in de loop van een verblijf van vele maanden tussen het overcomplete schrijfgerei slaat tersluiks en slinks en als terloops de bevrijding toe, dus die potloden moeten daar echt een vol jaar blijven, want anders is alles voor niks. |
BACK