| De Kunst van het Prikkelen |
|
Het ziet er naar uit dat ik dringend mijn eigen werk moet gaan lezen. Er gebeurt van alles om me heen dat ik volgens mij al afdoende had geanalyseerd en van aanwijzingen ter oplossing voorzien. Maar ik moet toegeven, als ik denk dat ik mijn dochter pedagogisch verantwoord benader, dan krijg ik niet zelden de indruk dat ik zelf wat bijleer. Voor mij staat een verlept plantje in een terracotta potje. Mijn dochter vroeg mij laatst om inspiratie voor haar spreekbuurt over "De Natuur". Als verantwoorde vader probeerde ik haar belangstelling te prikkelen met mieren en reigers, bedacht het onkruid en groef zodoende een stekje van een distel naast de voordeur uit de grond. Ik sla mij nu voor het hoofd. Hoe kun je nu verwachten van een kind dat de wereld ontdekt, dat zij begint met de schoonheid van het onaanzienlijke? Maar omdat ik het was hoorde zij alles aandachtig aan. In de dagen die daarop volgden werd het concept van de spreekbeurt drastisch bijgestuurd. Daar is zelfs onkruid niet tegen opgewassen. Mijn straf onderga ik in een razendsnel heenenweerzwiepend kermisgondeltje, waarin ik doodsangsten uitsta, niet omdat ik denk dat het los zal schieten -alhoewel, als het niet iets anders was, dan was dit het wel geweest- maar omdat ik zeker weet dat mijn dochter eruit geslingerd zal gaan worden. Ik klem mijzelf wanhopig vast op mijn plaats, en sla mijn linkerarm uit alle macht om haar heen. Au, zegt mijn dochter. Wat is er? Je knijpt me. Ja, nogal wiedes, met rechts moet ik met uiterste krachtsinspanning mijn eigen 76 kilo zeker stellen, en mijn linkerarm probeert een compromis te vinden tussen het pletten en het redden van mijn dochter. Ik ben er echter van overtuigd dat zij ooit een spreekbeurt moet houden over stilte in de grote stad, en daarvoor hoeven we beslist niet naar de kermis. |