|
In sommige opzichten geef ik de moed nooit op, want vroeg of laat is er voor alles een maatstaf, een grens, een percentage. Als ik dus schrijf dat het niet goed is dat de Klagende Burger (Klabur), op jacht naar eigen gerief, de bouw van scholen vertraagt en blokkeert, dan hou ik daar al min of meer rekening mee. En nu kwam ik er een tegen. Van groot gewicht zijn de getallen niet, maar het is een begin. Bij de voorbereidingen voor de bouw van een nieuw lyceum in Amsterdam bleek dat er stank vrijkwam, waarvan veertig gezinnen hoofdpijn kregen. Daarom zijn die voorbereidende werkzaamheden stilgelegd tot er een seizoen aanbreekt waarin de wind uit een andere hoek waait. Dat is fantastisch, want nu hebben we houvast. Het ongerief van veertig gezinnen bindt de strijd aan met twee jaar uitstel van verbeterd onderwijs aan duizend leerlingen. Begrijpt u mij goed, zelfs al zou ik vooringenomen zijn, dan nog zou ik u er op willen wijzen dat een vergelijk zonder voorafgaand onbegrip van weinig waarde is voor een stijgende curve van het bewustzijnsniveau van alle betrokkenen, en dat voorts juist die getallen je tegenstrevers de gelegenheid geven je onderuit te halen, reden waarom je verzekerd bent van een optimale inzet van beide kanten. Kortom, denkt u niet dat ik die gezinnen uitlach. Die mensen moeten sowieso geprezen worden omdat zij het risico nemen dat hun gelijk door de buitenwacht met hoon en minachting wordt beantwoord, terwijl wij gratis en voor niks aan de waarheid komen, hoewel het gezegde luidt dat alles zijn prijs heeft. We weten nu dat veertig gezinnen met hoofdpijn opwegen tegen, ik moet er een slag naar slaan, pak weg één procent mislukte leerlingen per jaar van uitstel -dat zijn dus twintig leerlingen- dan ziet u al aankomen dat daarvan weer zeven procent (is 1,4 leerlingen) ooit als veelpleger de Amsterdamse binnenstad zal teisteren, en daarmee een veelvoud van veertig gezinnen een ruime sortering aan ongerief zal bezorgen. Alleen, dat weet je niet zeker, net zomin als je van tevoren weet of door de reacties op het blokkeren van de bouw van deze ene school nu eindelijk eens die gestaag wassende stroom van legaal burgerlijk misdragen op slag wordt ingedamd. Want zeggen schrijvers van fictie niet altijd dat de werkelijkheid niet valt te evenaren? Dus is er ook altijd hoop. N.B. Ik heb bewust de naam van de school, noch het type onderwijs genoemd, om eventuele stigmatisering te voorkomen, maar eerlijk gezegd denk ik dat het aantal ontspoorde jongeren aanzienlijk hoger zal liggen. |