|
Waar het aan lag is me ontschoten, maar ik kon het niet nalaten in gedachten een kritische vraag af te vuren op de mensen in Amsterdam-Oost, die het plan hadden opgevat om met een paar latjes te voorkomen dat een pril ooievaarsnest bij een onverhoedse storm zou worden weggeblazen. Volgens van wat bij mij is bekleven van de bevindingen van Darwin kweek je op die manier domme ooievaars. En toen durfde ik het zo maar aan om te stellen dat je dan ook kunt verdedigen dat de verantwoordelijkheid van de overheid vooral niet te ver moet gaan, want alles wat de burger niet meer hoeft, wordt binnen een nanoseconde normaal. Die latente drang tot landjepik maakt het voor de bestuurderen moeilijk het verloren terrein van de prijsgegeven zelfredzaamheid weer te veroveren, want de eenvoud van het goede geweten weet hier zelden raad, zodat het grote moeite kost te erkennen dat elk beleid tot slachtoffers leidt. In Europees verband heeft zodoende het voorkómen van slachtoffers -er schieten me spontaan ladders en schimmelkaas te binnen- een groteske gedaante van schijnbeleid aangenomen. Maar stel nu dat bezorgde naturen uit de ruimte precies zo denken als wij over de ooievaar -niet omdat ik dat wenselijk acht, maar gewoon, u moet in staat zijn die gedachte in al zijn consequenties door uw kwabben te laten circuleren- dan vraag ik me af of wij op het uur U in staat zijn waardering op te brengen voor welke scala's van goede bedoelingen ook. Zelfs als we binnen de jurisdictie blijven van onze eigen zwaartekracht, dan nog heeft deze overweging zin, want hoe zou u anders willen omspringen met goede bedoelingen van soortgenoten waar wij in onze harten eigenlijk op neerkijken? Zodat het ook mogelijk is dat vader ooievaar daar hoog op die afgezaagde boomstam, eigenlijk bewust gekozen hebbende voor de harde lijn van de natuurlijke selectie, zich snavelschuddend het opdringen van een latrelatie door de deelraad laat welgevallen. |
BACK