| Rondje om de Trein |
| Een van de betekenissen van verkocht ligt dicht bij verknocht, de signaalfunctie van rood is gevaar. De West Art of Now Award bracht me tot deze merkwaardige associaties. |
|
De treinramp van vorige week laat me niet los. Vooral het dilemma of ik
actie moet ondernemen of niet, of ik aan de grote klok moet hangen dat er
iets helemaal niet klopte. Even afgezien van de consequenties als mijn
veronderstellingen niet waar zouden zijn, houdt de vraag me bezig in
hoeverre de morele plicht van toepassing is, die je voorschrijft om
misstanden te melden, en zo ja, volstaat dan een stukje op een voor iedereen
bereikbare, maar lang niet door iedereen bezochte site, of moet je proberen
terzake kundigen van je bevindingen op de hoogte te stellen, of nog
directer, moet je aangifte doen?
Ik heb dus naar een grote krant gebeld, maar de redeacteur wilde mijn naam niet eens weten, hij begreep wat ik bedoelde, en de intelligentie van zijn journalisten was ruimschoots voldoende om daarmee uit de voeten te kunnen, indien nodig, en bovendien waren de redacteuren scherp genoeg om daar zelf wel op te komen. Met andere woorden, slaap zacht. Is het aan mij om kranten ter verantwoording te roepen? Natuurlijk niet, anders worden zij afgesneden van hun bronnen, hypothetisch dan. Waarmee criminaliteit tenminste in één opzicht legaal en functioneel is: het ongestraft verstrekken van slecht nieuws. Geweten gesust, zou je zeggen, maar toch knarste er nog iets. Dan maar bellen naar de tegenpartij van de Nederlandse Spoorwegen, in de gedaante van ROVER, de vereniging die opkomt voor de belangen van de reiziger. Die bracht aanvankelijk te berde, nog steeds allemaal per telefoon, dat de tractorbestuurder zich niet op de rails had mogen bevinden, hetgeen treffend illustreert hoe bescheiden wij consumenten eigenlijk zijn. Ik had die adembenemende opmerking al een keer gehoord, maar uit de boezem van deze vereniging had ik hem niet verwacht. Het is waar, elke verstandige opmerking daarna was als balsem voor mijn ziel. Wat niet wegneemt dat ik me na deze ervaringen zo langzamerhand een beetje belachelijk begin te voelen. Als ik klaag bij een beroemd koffiezetapparatenfabrikant, dan zeggen ze steevast dat ik de eerste ben die wat aan te merken heeft. Dat zeggen ze ook bij lampenfabrikanten, rijwielleveranciers, banken.... Wat me brengt op een ander dilemma, dat onschuldiger oogt, maar is dat ook wel zo. De KunstRAI kent een kunstprijs, de sponsor van die prijs is een sigarettenconcern. Ik ben nog niet zo wereldvreemd dat ik me niet kan voorstellen dat een dergelijke symbiose tot bloei komt met beurzen als de Motorrai, de Huishoudbeurs of de Hiswa, ik noem maar willekeurig wat me te binnen schiet. Het verbaast me wel dat een branche, die met instemming van menige medemens de gedachte mag koesteren dat haar product onverkort het heil der mensheid dient, zich klatergoud laat aanwrijven door een leverancier, die door de overheid wordt verplicht op de verpakkingen van haar artikelen af te drukken dat de gevolgen van het gebruik dodelijk kunnen zijn. Die prijs is er al jaren, precies even lang als mijn dilemma. |
(Een ogenblik geduld alstublieft, de verzending van dit bericht wordt bevestigd)
BACK