Als ik het goed heb, zeurde ik al eerder op deze plek over het eten in de RAI. Heerlijk onderwerp. Dit jaar moet ik ruiterlijk toegeven dat ze wel degelijk in staat zijn om heerlijke zaken voor te schotelen. Nu zijn losse hapjes natuurlijk van een andere orde dan een warme maaltijd -er zijn restaurants waarvan je zou wensen dat ze zich hielden bij de amuse- maar alleen al de wijsheid om voor deze beperking te kiezen getuigt van een groeiend besef van zowel de wens van de bezoeker als van inzicht in eigen kunnen. Ik heb niet eens alles kunnen proeven, omdat ik steeds weer met aan verslaving grenzende volharding koos voor hetzelfde sterretje van bruinbrood, waarop een zich een dotje levermousse, een stukje gemarineerd gaar vlees -ik denk kalfs- met nog weer een zachtzoetscherpe toevoeging, die mijn amateuristisch analytisch vermogen te boven ging.
Wat later koos ik uit een passerend blad een kroketje, dat ik optuigde met wat mosterd. Dat bleek helemaal niet nodig, want de smaak van de zachte roomkleurige vulling kende al een rijke schakering van mildpittig tot kruidig licht zuur. Wat een compositie van smaken! Er was slechts één nadeel. Je kunt je afvragen of het vulsel te dun was of de niet zo heel crocante buitenlaag te taai, maar menige argeloze fijnproever werd verrast met al dat heerlijks op een totaal verkeerde plaats.
Het resulaat was dat dertig procent van de bezoekers ook na driftig deppen was veroordeeld de rest van de avond als een wandelende Rohrschachtest aan het beursgebeuren deel te nemen. Dat koopt niet lekker. Ik denk dan ook dat niet de al dan niet vermeende recessie of het drama in Amerika de oorzaak is van een tegenvallende totaalverkoop op de eerste avond van de PAN, maar het ongemak van de spuitende kroketjes, die het overigens in mijn imaginaire restaurant, waarover ik u spoedig weer hoop te berichten, uitstekend zouden doen.
|
