|
Voor de architectuur breekt een moeilijke tijd aan. Want probeert u mijn leesgierigheid eens te stillen door een antwoord op de vraag of wij ons in het kader van de mondialisering moeten aanpassen aan de bouwstijlen die we via bodemprocedures weliswaar desgewenst tegen kunnen houden, in die zin dat wij moeten laten zien dat wij meetellen met net zulke grensverleggende loopbruggen als van het Muziektheater aan het IJ, die desgewenst in de hoogte opgesteld een hoogst orgineel ontwerp van een wolkenkrabber oplevert, of moeten wij ons concentreren op onze nationale identiteit, die er ongevraagd al van uitgaat dat wij meetellen, zonder overtuigend bewijs, en dus daarom aan deze kant van de eigen grens alsnog weer moeten kiezen uit twee alternatieven, te weten: voelen wij ons begenadigd met het gevoel dat wij echt een heleboel zaken voor het eerst bedenken, of voldoen wij nederig aan het beeld dat het buitenland idealiter voor ogen heeft als het over onze sterke kanten gaat, van stamppot tot moraalstudie tot schilderkunst, en verder nurkse fietsers, met de hartslag van een bowlingbal, waaruit keer op keer olympische kampioenen voortkomen, die hoe dan ook altijd iets heroïsch hebben, waar ze het vandaan halen weet alleen de koppenmaker, maar hoe dan ook, doen wij wat zij denken waarin wij goed zijn? Kunnen wij accepteren dat vreemdelingen ons gaan vertellen hoe wij het moeten doen? U kunt natuurlijk altijd verklaren dat het ons om geen van beide gaat, en dat u studeert op een symbiose, die dan natuurlijk niet mank moet gaan aan de grootste gemene deler, dus wat blijft er anders over dan behoedzaamheid? Het behoedzame bouwen als antwoord op het diepere hoe van onze nationale identiteit, dat moeten fietsenstallingen zijn! Hoe kom hij erop, vraagt u zich af? Ik las in het NRC Handelsblad van vorige week achtereenvolgens in Rekenen in de overtreffende trap over de pogingen van het Amsterdamse rekencentrum Sarah mondiaal bij te blijven, in een artikel over verkeersstromen over de open wond van het Mr. Daniël Visserplein, en keek ik tot drie keer toe naar de foto van een vermoedelijk naar lokale maatstaven futuristisch gebouw in Soechoemi, waar de ramen uit waren geblazen, terwijl ik eerst dacht dat het zo hoorde, en toen pas moest ik schrijven. |
BACK