|
Eens zag ik, zwervend met mijn dochter over de restanten van een koninginnedagmarkt, een kleuter geheel alleen bij wat volle dozen. Tien minuten later was dat nog zo, waarop ik besloot een oogje in het zeil te houden. Tot ik een agent ontdekte, die net als ik had postgevat en die mij nu van enige afstand met argwaan bezag. Ik weet nog steeds niet hoe ik had moeten kijken onder zijn achterdochtige blikken, noch wat ik had kunnen zeggen op een vraag die mij niet eens was gesteld. Ik greep het handje van mijn dochter, keerde om en voelde mij even heel machteloos. Was mijn eigen dochter dan niet voldoende alibi, begon mijn alter ego, maar ik schrok van het onuitgesproken weerwoord, van de absurde parallel van het lokeend-idee. Ik ben tegen het onderdrukken van gedachten, ook al zijn de opties nog zo buiten de werkelijkheid, want het beste verweer tegen onverlaten is het doorzien van hun listen. Maar nu, nu leek het even of mijn onschuld weer moest leren lopen. |