| De bloemen voor Moederdag. |
|
Soms denken mijn dochter en ik na. Ik sta dan wat te staren, maar zij draait in cirkels om mij heen, tegen de klok in, maar steeds mij aanrakend met haar linkerhand. In technische termen heeft men het dan over een sleepcontact. Het maakt verder niet uit waar wij het over hebben, er komt een vraag en ik moet antwoorden. Soms hebben wij onenigheid, want bestwil is niet altijd troef. Mijn dochter kan dan benen als beste. Met grote stappen, het hoofd licht voorover geneigd, een paar graden maar, en trouwens ook haar hele bovenlijf, verlaat zij het toneel, om meestal na een tijdje terug te keren. Soms zoek ik in de flarden die ik mij van mijn vroege jeugd herinner, maar vind niet veel dat iets weg heeft van de hare. Ik heb soms het vage gevoel dat ik de gelegenheid aangrijp dat stilletjes te compenseren. Zodat zelfs haar schelste lach, die zij bewaart voor meedogenloos leedvermaak, mij als balsem in de oren klinkt. |