BACK

Weekly Residuum 372 - maart 2008 B
© foto en tekst Koen Nieuwendijk

Redt Gewoon

Kunstcriticus Kees Keijer (en anderen, we hebben het hier over een cliché, dat betekent dat onzegbaar veel anderen hem voorgingen) vindt in Het Parool van 7-2-2008 dat galeriehouders op safe spelen als zij kiezen voor een groepsgewijze presentatie van hun kunstenaars op een beurs.*) U kunt deze denigrerend bedoelde kwalificatie al vijfentwintig jaar lezen in berichten over kunstbeurzen. Ik vind het sneu om Keijer ergens van te betichten waar hij misschien niet schuldig aan is - tot hoe ver moet je gaan als je bronnen op juistheid onderzoekt - maar zou hij echt niet weten dat het in de pure branche van het galeriewezen, met al die nog levende kunstenaars dus, ook zonder correcte kunstbeurs onmogelijk is om op eigen initiatief op safe te spelen? Om de eenvoudige reden dat er in Nederland zo weinig te spelen valt in dit opzicht? En dat al dat geld dat in het bodemloze vat van het buitenlandse avontuur wordt gestort veel beter besteed zou kunnen worden aan acties die de Nederlander bewegen kunst te kopen. Ik wil, al was het maar uit aardigheid, best geloven dat wij betere kunst maken dan die buitenlanders, maar zij geloven het niet. Die kopen gek genoeg zelden iets van de onze, met uitzondering van menige van mijn kunstenaars, maar het is altijd verkeerd om je eigen situatie als normatief te zien, zodoende val ik mijn monkelende collega's graag bij. De heroïek van de Nederlandse galeriehouder ligt besloten in zijn Sein, wat hij verder ook doet is hieraan ondergeschikt. Dat betekent niet dat hij het recht heeft om te klagen. De romantiek, al dan niet gestoeld op misverstanden, vergoedt veel. De sport op de ladder van het maatschappelijk succes, die voor de galeriehouder is gereserveerd, steekt ergens middenin gewoon naar een andere kant. Dat is en dat blijft wennen, maar het onderscheidt ook. Ik kan het me zodoende heel goed voorstellen dat mijn collega's uit pure bescheidenheid zich al die cliché's gelegen laten liggen. Zelfverheffing, dat doe je thuis. Voor volk en vaderland ben je gewoon. Je laten aanwrijven dat je op safe speelt is wel het minste dat je kunt doen. Dat al je goede bedoelingen in het spraakwater van de pers verdrinken neem je gewoon op de koop toe. *) Enige kanttekeningen bij dit cliché. In de wereld van de kunstbeurzen komt men diametraal tegenover elkaar staande opvattingen tegen. Een jaar of tien geleden was het op de KunstRai verboden de stand te vullen met een groepsgewijze uitstalling. Op de Tefaf echter is het verboden de stand in te richten met een éénmanspresentatie. Beide beurzen deden/doen dit uit oogpunt van kwaliteitsbewaking. Een beetje professionele galerie, die een tiental bijzondere kunstenaars vertegenwoordigt, liefst exclusief, laat het wel uit zijn hoofd te kiezen voor solopresentaties. Dat staat haaks op een effectief pr-beleid, om nog maar te zwijgen over het bevinden van de niet-gepresenteerden.

BACK