|
Hoewel ik binnenkort 62 word, en verder van plan ben het aantal jaren van het binnenkort te vieren jubileum -35- te verdubbelen, vraag ik me toch af hoe lang ik het zich steeds wijzigend maatschappelijk idioom nog kan doorgronden. Dat er altijd belangen aan ten grondslag liggen snap ik best, dat zal niet veranderen, maar de rookgordijnen die de opeenvolgende generaties telkens weer weten op te trekken, gaan me toch ooit parten spelen. Ik heb al moeite met het zogeheten inkopen van nazorg door werkgevers die worden geconfronteerd met arbeidsongeschikten. Dat is in feite niets anders dan een poging van de overheid om eerder aangegane verplichtingen, die uit de hand gelopen zijn, te laten betalen door anderen. Ik wil voorts best geloven dat uit een veertig jaar oud stopcontact desgewenst groene stroom kan komen, maar van een biologische appel weet ik tenminste dat de wormgaatjes echt zijn. Zou het zijn dat ik me verzet tegen tegen de neiging om maatschappelijke problemen tot koopwaar te transformeren en zo de illusie van beheersbaarheid in ere te houden? Zelfs het thema van deze tentoonstelling (Stilte) is niet veilig, want ik las in Het Parool*) over de burgerlijke optie om stilte in te kopen, te leveren door luchthavens, die in dat geval hun taak van het lawaai maken opschorten voor de duur van het contract. Stilte inkopen, daar word ik stil van, al zie ik perspectieven. Ik zou willen voorstellen liefhebbers van stillevens een extra recht toe te kennen, dat inhoudt dat zij die de overlast van het vliegtuiglawaai gedogen -daar hebt u ook de zwijgende meerderheid weer- ter compensatie het stilleven van hun dromen cadeau krijgen. *) Deze originele gedachte stond op de pagina Meningen van 19 september 2003 |
BACK