|
Wat leren we nou uit al die schandalen? Dat de daad op zich afgemeten aan ons beleven van redelijk betrokken burger vrij normaal is. De gradaties van schande hangen niet af van de daad als zodanig, maar van de maatschappelijke positie, als een soort extra heffing op de gunst een burger te zijn die zich heeft verplicht zich boven het sociale of economische maaiveld te verheffen. En zich daarnaar te gedragen. En dat valt niet mee. U kent de klaagzangen toch? Dus waarom niet alle bevoorrechten voorzien van een knipkaart die recht geeft op tien slechte beurten? U slaat twee vliegen in één klap. U geeft enerzijds ruimte voor de menselijke maat, maar maakt anderzijds redelijkheid meetbaar. En passant mengt u in een statistisch contrapunt opzet, toeval en onvermogen tot een uitkomst waar iedereen vrede mee kan hebben Nou is gelijk hebben, net als het kopen van een computer, meer een kwestie van emotie. En het wegzetten -ik ken burgers die dat aanzienlijk drastischer doen, die gooien hem gewoon het raam uit- ook, maar dat weet toch iedereen? Dus stel nou dat T. verder beschikt over uitmuntende kwaliteiten, dan zou je hem strikt genomen (als u de klemtoon hetzelfde houdt, maar de eerste "e" in gedachten van een accent aigu voorziet, dan hebben we het opeens over erfelijkheid, dus waarom die niet ook meteen meegenomen?) niet over een interstellaire futiliteit moeten laten struikelen, maar gewoon een knipje in zijn kaart geven, want zo dik, leert de ervaring, zijn bestuurlijke talenten nu ook weer niet gezaaid. |