|
Ik weet niet wat dat moet worden met mijn dochter. Ze houdt twee dagboeken bij, schrijft en passant een acrostichon voor een vertrekkende juf, maar vindt tussendoor ruimschoots tijd om verlanglijstjes samen te stellen. Begin januari betekent namelijk niet meer en niet minder dan nog twee maanden te gaan tot haar tiende verjaardag, en daar moet naartoe geleefd worden. Op het groot model multovel tel ik vijfendertig regels met details. Ik noem slechts nummer 6 (geurgelpennen), nummer 19 (scheetpot slijm) en 27 (gelly roll stardust), en u en ik weten Zéker dat wij ooit het contact verliezen met de uitdragers van onze goede bedoelingen. Maar gelukkig staan daar ook begrijpelijke zaken als nummer 9 (droomtelefoon), nummer 18 (make-updoos) en nummer 28 (gitaar met microfoon). Als ik u bovendien vertel dat ze al een schaakspel bezit en heeft aanvaard dat een piano een beetje veel is gevraagd, dan snapt u dat sommige dromen niet uw schuld zijn. Toch staat vast dat zoals bekend de tijden veranderen. Weet u nog de morele verontwaardiging over het kiezen van het geslacht van het nakomelingenschap? Wie maakt zich daar nu nog druk over. Maar knarsen blijft het, dat proces van de veranderende moraal. Hoe zeker ik ook weet dat mijn dochter zich hier nog niet van bewust is, haar bijdrage is niettemin al veelbelovend. Ik zou, zo sprak zij, mijn oren liever zó hebben staan, en duwde die met hoopvolle blik wat dichter tegen haar hoofd. Ik keek haar peinzend aan, maar onverhoeds vroeg zij of ìk wat had laten veranderen, of hoe zei ze het ook al weer, en zo kreeg ik even onverhoeds bevestigd dat zaken, waar men aanvankelijk behoedzaam en onwennig over denkt, zich een decennium verder gladjes voordoen als een achteloze ingreep. Maar gelukkig staat die wens nog níet op haar verlanglijstje. |
BACK