BACK

Weekly Residuum 360 - november 2007 B
© foto en tekst Koen Nieuwendijk

Redt het Erfgoed VI

Er komen steeds nieuwe gewoonten, nieuwe methoden, nieuwe technieken, nieuwe woorden. Toen u jong was vond u dat gewoon, nu we ouder worden voelt dat steeds duizelingwekkender, maar sommige woorden mogen door. Hoe eenvoudiger, hoe ingeburgerder, hoe hoger de hergebruikscore. Voor de rest moet er beslist een woordenmuseum komen, of het werkelijkheid wordt doet er niet toe. Het gevoel dat er iets bewaard moet worden, zou dat in een bewaargen besloten liggen? Dieren bewaren wel, maar eten dat later op, als ze het al terugvinden. Dat gevoel van bewaren leeft in alle lagen van de bevolking, dus zodoende, ik verwacht geen tegenstand van belang als ik zou vragen of het niet zonde is dat al die mooie woorden verloren gaan? Dat is geen demagogie, dat is inventariseren van wat er leeft, want als ze het niet zonde vinden is er geen enkele reden waarom ze zouden willen doen voorkomen dat men denkt dat ze het wel zonde vinden, want status hangt aan de pols. In mijn optiek kan zo'n museum alleen maar digitaal bestaan. Ik loop dan wel regelmatig naar woorden te zoeken, maar in een lokaal met uitgestalde woorden heb ik niets te zoeken... Of wel, prachtig eigenlijk, een grote zaal met sokkels met woorden, of nog mooier, een park vol. We laten onmiddelllijk de digitale tierlantijnen toe, en geven weer door middel van geavanceerde transparente displays, die de woorden als het ware in de lucht doen zweven. Het spreekt dat er sprake is van interactie, dus als een jongere verbaasd fuck roept, wordt op het scherm onmiddellijk een orgie vertoond, met in het achterhoofd de gedachte dat een korte periode van overkill de meeste ontsporingen weer binnen redelijke proporties brengt. Om daarna onmiddellijk weer terug te springen in de stand-by-stand, waarin het scherm het basiswoord vertoont. De vertoonde woorden kunnen bovendien worden aangepast aan het niveau van de bezoeker, die digitaal wordt beoordeeld op zijn horloge. Meertaligheid gaat volautomatisch. Iedere volgende keer staan er andere woorden. U zult nog verbaasd opkijken. Een geïsoleerd woord gaat een eigen leven leiden, u zult niet alleen nostalgie consumeren, maar ook vervreemding. En alle woorden zijn voortaan aan de vergetelheid ontrukt.

BACK