|
Los van de complicerende factor dat bonafide pers in ruime mate voorhanden is, is er ook nog een andere invalshoek te bedenken die de vermoorde onschuld van de pinnige burger in een heel ander daglicht plaatst. Op twee manieren zelfs. Ten eerste is er de vertrouwde kosten-batenanalyse. Heeft het wel zin zich druk te maken over de uitwassen van het perswezen, als het zo verschrikkelijk veel moeite kost zijn gelijk te halen. Ten tweede, zouden u en ik het wel leuk vinden als zij inbonden. Dat resulteert namelijk in saaie journalistiek, en dat wilt u niet, en ik ook niet. Je zou dus kunnen zeggen dat het systeem min of meer eist dat in de context van een bevredigende dienstverlening er altijd wel wat slachtoffers vallen. Daar kan ik eigenlijk best in meegaan, maar je zult als slachtoffer maar moeten aanhoren dat dat bij het leven hoort, de normale risico's en zo. Dat is natuurlijk wel een beetje zo, maar er ontbreekt iets in de afhandeling, in zoverre dat de zucht naar consumptie van sensatie betaald moet worden door wie er naar taalt. Dus als een pechvogel een mooi verhaal levert -passieve status of niet- dan moet hij daarvoor gehonoreerd worden. In breder verband betekent dit dat elkeen die ellende ondervindt, die redelijkerwijs als bron of aanleiding tot nieuws of vermakelijk lees-, kijk- of luistervoer kan dienen, daarvoor moet worden gehonoreerd. We kennen tentslotte al het © Copyright, dat onder andere middels de Buma, de Sena en de Stichting Reprorecht tot in alle geledingen van de maatschappij is doorgedrongen, dus zo vreemd is die gedachte niet, maar ik verwachtte ook niet dat u dat zou zeggen. Ik stel dus voor dat er een fonds in het leven wordt geroepen, te financieren uit een heffing op elk abonnement dat ook maar enigzins met nieuws te maken heeft, aangevuld met heffingen op de inkomens van het perswezen, dat aan ieder die op voormelde wijze wordt getroffen, een schadevergoeding uitkeert. Met de kans op een bonus als het echt tot publicatie komt, en extra royalties als de internationale pers zich erop stort. Voor de overzichtelijkheid wordt al het onheil uitgesplitst in categoriën van ongelukken en rampen tot aan diepe frustraties die kunnen voortkomen uit acties van discrepante pers. Zo nieuw is deze gedachte overigens nu ook weer niet, want het komt regelmatig voor dat overheden na rampen of voorafgaand aan ingrijpende projecten -denk aan de Enschedese vuurwerkramp en de Amsterdamse Noordzuidlijn- beloven de burger zijn schade te vergoeden, alleen doen ze het vrijwel nooit. Maar dat mag toch geen reden zijn ons niet te storten op wat in feite neerkomt op een verzoening met ons eventuele lot, wat mede impliciet tot gevolg heeft dat het gemene perssegment voortaan onlosmakelijk is verbonden met positieve gedachten, en dat scheelt weer heel veel vruchteloos verbaal geweld en zinloze boosheid. |