BACK to Weekly BACK to Artspot 2011 BACK to Redt de KunstRai 2016

Weekly Residuum 174 -oktober 2003 C
© foto en tekst Koen Nieuwendijk



Het verwerven van alle soorten van vrijheden bij elkaar heeft niet kunnen voorkomen dat verschillen van niveau van beleving en bewustzijn als rechtvaardiging van een meerderwaardigheidsgevoel worden misbruikt. Dat demonische begrip kwaliteit vertroebelt wijsheid tot waan, waarheid tot starheid. Waar het huidige niveau van bewustwording in ruimer politiek en burgerlijk verband conflicten min of meer geweldloos en op menselijk niveau houdt, daar kent de wereld van de kunst zijn zelfverklaarde elite, die vanuit haar superieure waan ook naar hartelust walgt, maar uit alle macht probeert haar norm tot beleid te maken.

Maar wie ben ik. U moest eens weten hoe het schuim mij soms op de mond komt bij het zien van uiteenlopende vormen van figuratie. Uit verontwaardiging, maar ook uit onmacht en schaamte, want als ik mijzelf van mijn gelijk wil overtuigen, dan kan ik mijzelf slechts zelden een bevredigende verklaring aanreiken. Ik kan dan niet anders dan knarsetandend toegeven dat derden recht hebben op hun ideaal van mooi en schoon, dat het infaam is te veronderstellen dat er kwaadwillige motieven aan ten grondslag liggen. Dat is net zo malafide als de moraalretoriek van de knarsende kant van de kunstkritiek, die drijft op de ingebouwde veronderstelling dat wie een product levert dat niet voldoet aan de verwachtingen van de grootste gemene deler van de culturele minderheid met de grootste vinger in de pap, een verdacht persoon is, die het culturele westen met opzet een loer probeert te draaien. Over zinloos geweld gesproken, de kunstpers is in verbaal opzicht de grote kampioen.

Natuurlijk, ook daar ligt walging aan ten grondslag, maar dat misstaat als norm van vrije nieuwsgaring. Walgen doe je in je vrije tijd. Of zou het misschien zo zijn dat al dat verbale geweld u juist moet bewegen het neergesabelde te consumeren, om er maar toch zeker van te zijn dat u aan uw dagelijkse dosis walging komt? U kent in alle bescheidenheid toch wel dat kenmerk van de democratie in wording, dat het ruim voldoende is de meerderheid alleen maar het gevóel te geven dat zij iets in te brengen heeft? Daar hoeft u toch niet meer voor achter uw oren te krabben? Maar ik moet toegeven, ik heb het gevoel dat ik nog steeds het licht niet heb gezien, dus ik blijf vooralsnog wel achter mijn oren krabben.


BACK to Weekly BACK to Artspot 2011