|
De mens kan kiezen, toch? De mens wil ook niet dood, en de mens wil vermaakt worden. Dat wringt, heb ik gelezen in het Parool van heden, want de eisen van brandveiligheid belemmeren het consumeren van cultuur. De schrijver doelt op broedplaatsen -wie verzint zoiets, we hebben toch al broeinesten?- maar het kan natuurlijk ook uw huiskamer zijn. Er zijn geen voorschriften die u verbieden alle allochtonen van Amsterdam uit te nodigen voor een rondje kamermuziek, alsof ze zeker weten dat dat toch niet gebeurt en er daarom geen verordening aan verspillen. Maar ik dwaal af. Als namelijk eenmaal duidelijk is dat de mens best wat slachtoffers over heeft voor wat extra spanning en vermaak -ik noem slechts wintersport en autoraces, al moet u het darten niet onderschatten- zijn het toch altijd nog de bestuurders die bepalen welk aantal acceptabel is, en vervolgens in een doorgeschoten angst voor de claimcultuur u en mij in elke beslissingsbevoegdheid frustreren door het instellen van niets aan het onzekere overlatende veiligheidsnormen. U weet dat glazenwassers niet meer hoger mogen klimmen dan anderhalf hoog, en dat op schimmelkazen slechts ingeburgerde schimmels mogen gedijen. Maar waar ligt de grens? Moeten wij ons onderwerpen aan automatisch sluitende wijnflessen, die reageren op het promillage in uw adem, aan preventieve voordeurblokkeringen als het KNMI het nodig vindt? Wat weegt zwaarder: spanning en vertier, leven en genieten met hier en daar wat ongelukken inbegrepen, of de ultieme veiligheid, die u vele lange saaie jaren zullen bezorgen? Denkt u nou niet dat ěk het weet, maar ik krijg niet de indruk dat over dat aspect wordt nagedacht, en daar zou ik de beleidsmakers graag toe willen aansporen. |