| Four Wheel Drive |
| Het Nederlandse Skeelerwezen heeft speciaal voor angstige kandidaatleerlingen een apparaat ontwikkeld, waarin zij goedbeschermd proefritten kunnen maken. Een ondernemende kermisexpoloitant heeft al belangstelling getoond. De Bond voor 65-plussers heeft gevraagd of er niet een rollator-versie van kan worden ontwikkeld. Dat kan, maar ik sta niet in voor de gevolgen. |
|
Er zijn nogal wat bezigheden die er zo ongecompliceerd uitzien dat het me een fluitje van een
cent lijkt het zelf te doen. Het is doorgaans een kwestie van tijdgebrek dat het er niet van
komt. Vanwege mijn dochter heb ik deze impasse gedeeltelijk doorbroken en zodoende volg ik al
enkele weken een cursus in skeeleren. Dat is een bijzondere ervaring.
Skeeleren blijkt levensgevaarlijk. Laten we ervan uitgaan dat u de drie fundamentele manieren van Nederlands voortbewegen in de loop van uw leven hebt aangeleerd: lopen, fietsen, schaatsen. Hoe goed u elk der drie methoden ook beheerst, u hebt onherroepelijk herinneringen aan mislukte acties, aan pijnlijke gevolgen. Maar goed, u weet hoe het moet. Ik kan me voorstellen dat u mede daarom niet zo zwaar tilt aan skeeleren, want wie herinnert zich niet het gevaarloze krassen en schrapen van de stalen wielen van rolschaatsen op trottoirs vol hinkelende en knikkerende leeftijdgenoten. Het leek wel of die dingen niet vooruit te branden waren. Met skeelers gaat dat anders. Allereerst merkt u dat Nederland helemaal niet plat is, want anders zouden die wielen niet steeds vanzelf in een onvoorspelbare richting gaan rollen. Dat went natuurlijk wel, maar op ijs heb je dat niet. Ik heb ook nog nooit een trottoirband op bevroren grachten aangetroffen. Ook geen auto's en bromfietsen, of het meest dictatoriale transportmiddel van Amsterdam, de fiets. Ik had in mijn jeugd wel leeftijdgenoten die te schaats over een stukje hout konden springen, maar mij is dat zelfs na jaren ijservaring niet gelukt. Ook dąt gaat nu anders. In de derde les van mijn skeelercursus hoefde ik dank zij het verstrijken van de lestijd nog net geen verdiepte ribbelput van veertig centimeter breed te nemen, al ontkwam ik er niet aan -op de terugtocht van het pleintje naar de sportzaal- als sluitstuk een soort skischans af te moeten dalen. In feite was dat niet meer dan een schuin stukje stoep voor rolstoelen, maar dat ervaar je op zo'n moment echt anders. Ik kan me in zo'n situatie niet onttrekken aan de neiging om te gaan uitrekenen hoe snel mijn gehelmde hoofd de grond zal naderen, uitgaande van een voorwaartse snelheid van een kilometer of vijftien, en een onverhoedse barričre voor de bewielde voeten, al laat het evenwicht me ook zonder aanwijsbare oorzaak in de steek. Combineer ik met de natte vinger mijn lengte en die horizontale snelheid met de uitwerking van het hefboomprincipe en de zwaartekracht, dan weet ik ook zonder cijfers achter de komma dat de dreun enorm zal zijn. De verstandige mens moge zich zijn weke status bewust zijn, op zo'n moment valt dat tegen. Gelukkig begint de eerste les met vallen. U bent verplicht gehuld in een uitrusting die de Power Rangers niet misstaat, dus daar ligt het niet aan. Het is meer de onlogische situatie dat u vrijwillig voorwaarts ter aarde stort, die u doet aarzelen. U merkt dat u vrijwillig helemaal niet kłnt vallen. Na een paar bangelijke kruippogingen merkt u dat niets u deert en al gauw storten u en uw medecursisten zich als Middeleeuwse uit hun zadel gelichte toernooiridders in vol ornaat kletterend ter aarde. Als de Passiespelen in Tegelen eens willen vernieuwen, dan zouden ze hieraan kunnen denken. Helaas blijkt later dat men meestal ąchterover valt door het verliezen van het evenwicht, en dan blijkt opeens dat het nut van een lederhose met ingenaaid kamelenzadel niet te weerleggen is. Zo ziet u, het kan best, assimilatie. Na het vallen volgt het remmen. Kunt u schaatsen, dan moet u dubbel uitkijken. Voor u het weet ontwikkelt u enige snelheid, en dan rest u alleen nog het omarmen van een lantaarnpaal of ander niet te laag straatmeubilair. Het remmen blijkt een der moeilijkste aspecten van het skeeleren te zijn. Dat logisch ogende remblokje aan uw rechterschoen is vooralsnog net zo effectief als een spoiler op een volkswagenbus. Men doet u welwillend voor hoe u via een spagaat tot stilstand komt, maar uw heupgewrichten denken daar heel anders over. En die vermaledijde wielen ook. Maar zegt u nou zelf, kan ik met deze verhalen bij mijn dochter aankomen? |
BACK