|
Het is zondag. Mijn dochter besluit dat we gaan skaten. We kunnen het allebei min of meer, maar ik huiver voor de vrije straat. Op skates zijn de gewoonste dingen opeens gevaarlijke obstakels, die een totaal andere behendigheid eisen dan lopen of fietsen. Er kan veel, maar je moet weten hoe. Gelukkig was het basin van het Westerpark drooggelegd, dus daar wij begaven ons heen. Mijn dochter wilde om het hardst, en viel menigmaal bij pogingen mij te verslaan. Omdat zij ook van plan was om het belendende stijgende en dalende weggetje op te gaan, vroeg ik mij af of zij voldoende remvermogen had, met in het achterhoofd de herinnering aan de ijzingwekkende valpartijen van hordes beginnende skaters, die in een autovrije IJtunnel niet bij machte waren hun snelheid op de lange helling van de tunneltoegang te temperen, en zo en masse de macht over de wieltjes verloren. Dus deed ik met haar wedstrijd wie het eerste stil kon staan. Dat is het leuke van kinderen, zolang het een vorm van competitie is waarvan ze denken dat er een kans van slagen is om volwassenen te verslaan, dan vinden ze alles leuk. Ik slaagde er in deze context niet in te simuleren dat ik haar in haar snelheidsmanie niet kon bijhouden, dus daagde ze mij uit over een vervaarlijk ogend rooster te rijden. Toe dan, pappa, dat kun je best, drong ze wat rellerig aan, maar mijn voorzichtige aard won. Ik ben een paar keer pijnlijk gevallen, en heb anderzijds al heel wat stuntachige performances volbracht, maar meestal pas nadat ik stapsgewijs minder riskante strapatsen onder de knie had gekregen. Dus nam ik om te beginnen steeds voorzichtig een hoekje in de lange stand. Het bleek mee te vallen, waarna haar sensatiezucht afnam en we, na het nemen van andere barrières, bij wijze van compromis belandden op een kunstmanifestatie, die zij manifest saai vond, en die het verloor van de schrijnende plekken die mijn dochter opliep omdat zij te lage sokken had aangetrokken. Waarna zij vroeg om het holle blokje schuimplastic, dat ik heb uitgevonden om de stekende pijn te dempen, die de harde skateschoen aan mijn rechterenkel veroorzaakt, maar dat kon dus niet want dat zat al op zijn plaats, al hielp het weinig. Maar pappa, zei mijn dochter verbaasd, nadat ook dorst en spierpijn de revue waren gepasseerd, waarom klaag jij nooit? Toen mocht ik het zeggen. Omdat het niet helpt. |
BACK