|
Al ben ik het eens met Hans Blokland, die in De Witte Raaf van januari-februari 2007 *) beargumenteert dat opiniepeilingen in de kern van de zaak de mening en het optreden van zowel kiezer als politicus beïnvloeden op een manier die ze zelf niet willen, kan ik me toch niet weerhouden te reageren op het berichtje "Benieuwd maar te verlegen" in Het Parool van 25 mei j.l., waarin wordt gesignaleerd dat driekwart van alle treinreizigers tijdens de rit nieuwsgierig is naar zijn of haar reisgenoten. Dat staat haaks op de stiltecoupé, waar u niets aan uw medereizigers mag vragen, anders dan op fluisterende toon. Maar als u in het dagelijk leven fluisterend wordt aangesproken is er òf paniek in de tent of sprake van een poging tot misleiding, dus dat schiet niet op met het contact leggen. Blijft de vraag of het onderzoek echt is uitgevoerd, dan wel verzonnen door een actiegroep tegen de stiltecoupé, wat op zich weer niet uitmaakt, want een opiniepeiling immers laat mensen het tegendeel zeggen van wat ze willen, en dat klopt al meer met de bovengemiddelde aanraakschuwheid van de gemiddelde gebruiker van het openbaar vervoer. U merkt als attente lezer dan op dat ze in hun hart misschien toch nieuwsgierig zijn - wij kennen onszelf nietwaar - maar als dat waar is, wie heeft dan toch die stiltecoupé verzonnen, tenzij natuurlijk het één voortkomt uit een opinieonderzoek met een correcte uitkomst en de andere uitkomst als gewoonlijk haaks op de wens van de ondervraagde staat. Tenzij dit een streek is van het antistiltecoupécomité, dat dankbaar misbruik maakt van de oncontroleerbaarheid van het doorsnee opinieonderzoek en een op zich juiste premisse - nieuwsgierigheid - als uitkomst van een onderzoekt vermomt. En zo wordt het leven al maar ingewikkelder. *) Hans Blokland, De Langeleegte - Verkiezingen in Nederland, De Witte Raaf 127, Gent (B). |
BACK