|
Terwijl ik mij evenals professor Ernst van de Wetering verheug over de vondst van vier nieuwe Rembrandts, en voor mijn geestesoog dat fabelachtige zelfportret zweeft dat Rembrandt op 23-jarige leeftijd maakte, waarbij ik nog werd gestoord door een binnenloper die vertwijfeld vroeg waar Museum De Appel toch wel was -ik heb zelfs wel eens ruzie met een bezoeker gehad die zei dat het niet waar was hetgeen me nu voor het dilemma stelt of ik dat kleine naambordje*) van dat museum nu een zaak van bescheidenheid of van arrogantie moet vinden- maak ik mede daardoor uiteindelijk de gedachtensprong naar een videoclip waarin het licht van Rembrandt eigentijds beweegt, dus niet langzaam als het flakkeren van een kaars, maar meer als een explosie, die van zichzelf natuurlijk wel weer vertraagd afgedraaid mag worden, anders zie je zo weinig. En hoe kwam dat nou, ik las dat regisseur Verhoeven in een aanstaande high grade overexposure productie een boerderij uiteindelijk één keer mag laten ontploffen. Daar hebben diverse ambtelijke diensten moeilijk over gedaan, hetgeen hopelijk later, als deze als trailer vermomde aanstaande eigentijdse Rembrandt lookalike onder de installaties het vernieuwde visitekaartje van beeldend Nederland gaat worden, in de credits breed wordt uitgemeten. Want dat is uiteindelijk toch een soort ondersteunend bewijs, de waarde waarvan u in deze toch al zo onzekere wereld vooral niet mag onderschatten. Al hoop ik niet dat navolgers hun gang mogen gaan in het goed verstopte Museum de Appel, want zo klein is dat naambordje nou ook weer niet dat een dergelijke wanhoopsdaad is gerechtvaardigd. Al mag je niks bij voorbaat uitsluiten, zeker de spiraal van bloederigheid van de actuele kunst in aanmerking genomen. Ik schrik van mijn gedachten. Mij hoort u niet zeggen dat de uitersten elkaar zoals gewoonlijk raken. Nee, kunst en terrorisme, dat is een wereld van verschil, daar hoef ik geen visioenen over te hebben. Wel dromen, want de werkelijkheid kan toch alleen nog maar beter worden, daar bent u het toch wel mee eens? *) Sinds september 2006 hangt er aan de gevel van Museum de Appel een reusachtige van binnen uit verlichte appel. Desondanks komen er nog steeds mensen vertwijfeld vragen waar Museum de Appel toch wel niet is, wat mijn aanvankelijke ongerustheid weer een beetje heeft getemperd, want hoe moeten de bezoekers van dat museum anders nog met incorrecte kunst in contact komen? |