|
Ik bedoel echt niks slechts als ik zeg dat wij aanzienlijk van de Amerikanen verschillen, en neemt u nou maar van mij aan dat zij in sommige opzichten echt hoger scoren. Daar is niet eens een steekproef voor nodig, welnee, begin gewoon bij het laagste getal, 1, en hup het is raak. Bij ons wordt dit toppunt van digitale suprematie -een is tenslotte oneindig meer dan nul- geschreven als een stokje met een afdakje naar links. Misschien wil Zalm dat wel naar rechts hebben. Die efficiënte Amerikanen echter doen het zonder. Hun een is net zo eenvoudig als het getal zelf: een rechtopstaand stokje, zonder fratsen. Als u zich realiseert hoeveel handelingen en inkt dat continentaal scheelt, dan kan ik niet anders zeggen dan 1-0 voor de Amerikanen. We springen over naar de zeven. Die heeft ook een afdakje naar links, maar dat hoort horizontaal. In dit opzicht zijn we het met de Amerikanen eens. Maar toch schuilt hier een aanmerkelijke bron van misverstanden, want waar de Amerikaanse zeven zich door het afdakje voldoende onderscheidt van hun fratsenloze een, lezen onze ogen hun zeven maar al te makkelijk als onze een. Wij zekeren onze zeven heel handig door een streepje in de taille, maar ziet u, het is wel weer extra werk en inkt, dus eerlijk is eerlijk, 2-0 voor de Amerikanen. Maar we zijn er nog niet, want stapt u eens met mij in de lift. Sinds mijn bezoek aan Amerika twijfel ik bij iedere afdaling of de knop met nul erop refereert aan iets wat lager ligt dan ik wil, of aan begane grond, zoals Amerika het wil. En wie wint? De Amerikanen natuurlijk, want die zijn er eerder. Dus 3-0. De moraal van het verhaal: als u wilt dat iemand naar u luistert, die vindt dat hij beter is, dan moet u beginnen met het geven van een voorsprong. En blijkt het echt zo te zijn, dan weet u tenminste waar u aan toe bent, want dat is ook heel wat waard. |