Zie ook: De onmogelijke taak om een stilleven te verklaren en "De eerste poging", "De tweede poging" en "De derde poging" uit het in 1995 door Lieve Hemel uitgegeven boek "Met Engelengeduld" |
Korte
Beginselverklaring
over persoonlijke voorkeur en de betekenis van het woord realisme, oftewel, binnenkant versus buitenkant. Omdat subjectieve en objectieve maatstaven van een fenomeen bijna altijd met elkaar verstrengeld zijn, kan een inventarisering van persoonlijke criteria niet alleen aanwijzingen geven over de plaatsbepaling in het grote geheel, maar ook over dat geheel zelf. De doorgaans zeer zorgvuldig uitgewerkte stillevens, landschappen en taferelen in de collectie van Galerie Lieve Hemel kenmerken zich door een mengeling van subtiele en onderhuidse spanning, van magisch licht en van iets dat vrijwel niet te beschrijven is, maar wel te voelen: onvoorwaardelijke emotionele betrokkenheid en levensvullende passie voor het schilderen. Er bestaat verband met de eeuwenoude Nederlandse schilderkunstige traditie, die in wat al decennia lang heel neutraal hedendaags realisme heet, is geëvolueerd naar en verrijkt met de verworvenheden van deze tijd: een schilderkunstig idioom met een delicaat evenwicht tussen gevoeligheid en nuchterheid, tussen sensitiviteit en logica, tussen afstandelijkheid en overgave. Waarbij aangetekend dat het woord realisme in feite een schijnbeweging is, omdat de discussie over iets wat niet meer is dan een stuk gereedschap, doorgaans geen recht doet wedervaren aan het associatievermogen en de rijkdom aan expressie, die besloten liggen in het talent te kunnen articuleren. Datzelfde kan overigens net zo goed worden gezegd van "spontanere" schildertechnieken, maar dat inzicht lijkt niet wederzijds te zijn. Zou dat zijn oorzaak vinden in het verwarren van binnenkant met buitenkant? Voor diepergaande beschouwingen over dit onderwerp leze men de hoofdstukken "De eerste poging", "De tweede poging" en "De derde poging" uit het in 1995 door Lieve Hemel uitgegeven boek "Met Engelengeduld". |